Η Δίκη

Ετσι όπως περνούν τα κείμενα στο scrolling της οθόνης, δεν καταλάβαινα, αρχικά τι διάβαζα. Νόμιζα ότι αναφέρονταν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ή μήπως ήταν από τη Μικρασιατική Καταστροφή; Από τη σφαγή των Αρμενίων ή των Ποντίων, από κάποια φρικιαστική γενοκτονία. Ή ότι επρόκειτο για άλλη μια βαρβαρότητα των Ρώσων στην Ουκρανία. Τι να σκεφτείς δηλαδή όταν διαβάζεις: «…Μάτια δεν υπήρχαν, τα χεράκια τους είχαν σουρώσει. Ζήτησα να κατεβάσω εγώ τα φέρετρα, σαν τελευταίο αντίο, δεν υπήρχε να κόψω ούτε μια τούφα μαλλάκια να έχω να θυμάμαι». «Γύρω από εκεί θάνατος, όλα καμένα. Οι σοροί τους βρέθηκαν 122 μέτρα από το αμάξι που σημαίνει ότι έτρεξαν να πάνε προς την πορτούλα». «Μου λένε δεν γίνεται να μείνετε, έχουμε εντολή να εκκενώσουμε την παραλία. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να φεύγεις και να αφήνεις πίσω σου τον άνθρωπό σου νεκρό». «Μετά από δύο τρία μεγάλα κύματα φώναζα τον γιο μου. Τον είδα να επιπλέει μπρούμυτα. Τον γύρισα ανάσκελα και του μιλούσα αλλά δεν απαντούσε. Ηταν μαύρος παντού. Ο χειρότερος εφιάλτης που φαντάζεστε εσείς οι γονείς, εγώ τον έβλεπα μπροστά μου… Ή θα πήγαινα μαζί του ή θα άφηνα τον γιο μου για να σώσω την κόρη μου».