Βλέποντας την κηδεία

Είναι κάποιες συµβάσεις στη ζωή που, πολύ συχνά, αλλοιώνουν την πραγµατικότητα. Να, αυτό που συµβαίνει µε τους γάµους και τις κηδείες. Ο γάµος πρέπει να φέρνει χαρά και η κηδεία λύπη. Οµως όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν γάµοι για κλάµατα και κηδείες για γέλια. Και όχι µόνο όταν σκεπάζονται από φαιδρότητα. Αν κάποιος παντρεύεται πολύ νέος, είναι για να τον κλάψεις. Και αν φεύγει πλήρης ηµερών και εµπειριών, είναι για να τον χαρείς, να ζηλέψεις τη µοίρα του. Με αυτές τις σκέψεις, ο άνθρωπός µας, άραξε στον καναπέ, πήρε το τηλεκοντρόλ στο χέρι και άρχισε το ζάπινγκ για να παρακολουθήσει την κηδεία του Κωνσταντίνου. Το πολιτικό σκέλος τον αφήνει αδιάφορο. Δεν µπορεί, άλλωστε, να το διακρίνει. Δεν υπήρχε τίποτα πολιτικό σε αυτήν την κηδεία. Και αν υπήρχε, ήταν πιο νεκρό και από τον άνθρωπο στο φέρετρο. Ηταν ένα κοσµικό γεγονός µε ιστορικές προεκτάσεις και γραφικές πινελιές, όπως οι άνθρωποι που πήγαν στη Μητρόπολη ενδεδυµένοι παραδοσιακές φορεσιές. Ταξιδιώτες του χρόνου. Ηρθαν από το παρελθόν και δεν το ξέρουν ούτε οι ίδιοι. Ο άνθρωπός µας θα ήθελε να εστιάσει στον Κωνσταντίνο όχι ως ιστορική φιγούρα και πολιτική προσωπικότητα, αλλά ως άτοµο. Πέθανε άραγε ευτυχής ή δυστυχής; Αν µη τι άλλο, έχασε τον θρόνο του και δέχθηκε το ανάθεµα ενός λαού. Ηταν ευλογία ή κατάρα η απώλεια συνείδησης στα ύστερα του βίου; Είχε µία ζωή που ήθελε να τη θυµάται ή τα ολέθρια λάθη της νιότης τον στοίχειωναν ως το τέλος του; Εζησε µέσα στη χλιδή και στην απόλαυση ή τον έπνιγε η οδύνη για όσα έχασε; Πρόκειται για πράγµατα που δεν ενδιαφέρουν την Ιστορία. Οµως πολύ συχνά η Ιστορία γράφεται από αυτά τα πράγµατα. Ανοιξε την τηλεόραση. Στα αριστερά της οθόνης ήταν ο Κώστας Ζαχαριάδης του ΣΥΡΙΖΑ. Και στα δεξιά το φέρετρο. Αλλαξε κανάλι. Πέτυχε τον Μπάµπη Παπαδηµητρίου µε το φέρετρο. Και στο επόµενο κανάλι ήταν η ίδια εικόνα µε άλλον πολιτικό. Ο,τι και αν κάνεις, όπου και αν πας, δεν πρόκειται να γλιτώσεις από τους πολιτικούς και τον θάνατο.