Οι αντιρρήσεις του τούρκου προέδρου έναντι της ένταξης Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ δεν αφορούν αποκλειστικά τη Συμμαχία. Επιδίωξη της Αγκυρας είναι η υπογράμμιση προς τη Δύση πως αυτή μόνη δεν θα διαφεντεύει πλέον τις τύχες της ανατολικότερης συμμάχου της αλλά, αντίθετα, θα αφουγκράζεται τις επιθυμίες της και θα συναποφασίζει με αυτήν. Εδώ εντάσσεται η προώθηση των τουρκικών πεσσών στον γεωπολιτικό πίνακα. Η  τουρκική δραστηριοποίηση στη Συρία, το Ιράκ, το Ναγκόρνο Καραμπάχ, την Κύπρο, το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Λιβύη είναι οι «αποδείξεις» της επεκτατικής βούλησης της «Νέας Τουρκίας» που κατά κόρον επαγγέλλεται ο κ. Ερντογάν. Με παράλληλη την ήπια τουρκική δραστηριοποίηση (διπλωματική, εμπορική, οικονομική, συμβουλευτική, στρατιωτική) σε σειρά αφρικανικών χωρών που καταλήγει στη βαθιά επηρεαζόμενη από την Αγκυρα ευρωπαϊκή Αλβανία του κ. Ράμα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή