Οταν ήμουν παιδί, στη δεκαετία του 1960, τότε που ο ελληνικός κινηματογράφος, η Φίνος Φιλμ και τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη ήταν το προσωπικό μου Χόλιγουντ, δεν έβλεπα τις ταινίες με τον Νίκο Ξανθόπουλο. Εγώ ήθελα Λάσκαρη, Καραγιάννη και μπικίνια, τις μούτες και τα σουίνγκ της Βλαχοπούλου, τον Μπάρκουλη με λευκό κουστούμι, προσπαθούσα να στηρίξω ένα λουλούδι στα μαλλιά μου όπως το έκανε η Βουγιουκλάκη. Και τα πρώτα ασυνείδητα ερωτικά σκιρτήματα είχαν έμπνευση από μια ασπρόμαυρη Καρέζη και έναν Κούρκουλο με τσουλούφι και τσιγάρο στα χείλη. Τι να μου πει λοιπόν ο Ξανθόπουλος, η φουκαριάρα η μάνα του και οι καημοί της φτωχογειτονιάς; Εξάλλου στις φτωχογειτονιές του Δαλιανίδη, του δικού μου «Σινεμά ο Παράδεισος», οι νέοι και οι νέες κάποια στιγμή – έτσι, χωρίς λόγο – έβγαζαν χρωματιστά μαντήλια και άρχιζαν τον χορό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή