Ο θάνατος και η κηδεία του Κωνσταντίνου, ο οποίος βασίλευσε σε μια σύντομη αλλά ταραγμένη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας, επανέφερε στο προσκήνιο το ζήτημα της βασιλείας – ή ακριβέστερα της βασιλευόμενης έναντι της αβασίλευτης δημοκρατίας. Είναι φανερό ότι πενήντα σχεδόν χρόνια μετά το τελευταίο δημοψήφισμα στο οποίο κλήθηκε ο λαός να επιλέξει ανάμεσα στα δύο, μπορεί να θεωρηθεί οριστική η κατάργηση της βασιλείας. Ομως, η βασιλεία διατηρεί τους οπαδούς της – ή έστω τους συναισθηματικά δέσμιους σε μια παράδοση και μια ιστορία στην οποία παίζει κεντρικό ρόλο. Και υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ του βασιλικού θεσμού σε μια δημοκρατία. Συνήθως, όμως, τα επιχειρήματα αυτά αφορούν τη σκοπιμότητα διατήρησής του όταν υφίσταται ήδη. Τίθεται τότε θέμα κόστους έναντι οφέλους με την πολιτειακή μεταβολή. Αν και εφόσον δεν επηρεάζει άμεσα τα πολιτικά πράγματα η ύπαρξη κληρονομικού άρχοντα, αν προσθέτει ένα παλιωμένο για πολλούς, επιθυμητό όμως για πολλούς άλλους, στοιχείο αίγλης, η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της διατήρησης του θεσμού.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ