Επειδή είναι πολλή η ηθικολογία διαφόρων όψιμων υπερασπιστών των δικαιωμάτων μας, οι οποίοι δήθεν φρικιούν διότι γίνονται παρακολουθήσεις, ας βάλουμε στην άκρη τον φανατισμό και την ευαισθησία μας και ας σκεφτούμε αν χρειάζεται ή όχι μια χώρα τις μυστικές υπηρεσίες. Για λόγους εθνικούς, αλλά και για λόγους καταπολέμησης του εγκλήματος.

Η σκέψη ότι τα μεταπολιτευτικά χρόνια η πολιτική ζωή αντιμετώπισε σοβαρά σκάνδαλα διαφθοράς, τα οποία πιθανότατα να είχαν εγκαίρως εξαρθρωθεί αν λειτουργούσαν με υγιή κριτήρια οι μυστικές υπηρεσίες μας, δεν είναι υπερβατική. Την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά, αν παρακολουθούνταν ο Κουτσόγιωργας και ο κατά καιρούς γραμματέας υπουργικού συμβουλίου, γενικός γραμματέας υπουργείου Προεδρίας και ειδικός σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού που έκαναν αγοραπωλησία νόμου («κουτσονόμος») για τον έλεγχο τράπεζας, ίσως η χώρα να μην είχε ζήσει τις οδυνηρές συνέπειες του σκανδάλου Κοσκωτά. Παρομοίως, αν το διάστημα 1996-2001 οι μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν τον Ακη Τσοχατζόπουλο, τον ειδικό γραμματέα του υπουργείου του και κάποιους ανώτατους αξιωματικούς που μετείχαν στις επιτροπές προμήθειας εξοπλισμών, ίσως είχαμε γλιτώσει χρήματα – και τη σπίλωση του ΠΑΣΟΚ επί διαφθορά.

Τις χρειαζόμαστε, δυστυχώς, τις αποτελεσματικές μυστικές υπηρεσίες. Που προφανώς πρέπει να λειτουργούν με όλες τις εγγυήσεις της δημοκρατίας – και ασφαλώς όχι ως κομματικά όργανα που διανέμουν επιλεκτικά πληροφορίες σαν διαφημιστικά φυλλάδια.