Πυκνό σε θεματολογία, θαυμάσιο στην κινηματογράφησή του, σχετικά μεγάλο σε διάρκεια – χωρίς όμως ποτέ αυτό να ενοχλεί -, το πακιστανικό δράμα «Joyland» (2022) είναι η ιστορία του Χαϊντάρ, ενός μοναχικού, αν όχι φοβισμένου, σίγουρα ανήσυχου νεαρού, ο οποίος αγωνιά να βρει τον ρόλο και την «ταυτότητά» του ενταγμένος σε μια κοινωνία πατριαρχική, συντηρητική και εντελώς ομοφοβική. Είναι επίσης η πρώτη και εξαιρετικά ώριμη μεγάλου μήκους ταινία του πακιστανού σκηνοθέτη Σαΐμ Σαντίκ, γυρισμένη έπειτα από επτά μικρού μήκους, εκ των οποίων η μία, η «Alina», είναι το πορτρέτο ενός από τους χαρακτήρες στο «Joyland», της Μπίμπα που είναι trans. Αυτό το πρόσωπο, ανεξάρτητο και ντόμπρο, θα γοητεύσει τον Χαϊντάρ, τον θεωρητικά «άχρηστο» γιο ενός αυταρχικού, παράλυτου πατέρα και αδελφό ενός ακόμα χειρότερου στις σκληροπυρηνικές αντιλήψεις του άντρα, τα παιδιά του οποίου ο Χαϊντάρ προσέχει σαν baby sitter. Παντρεμένος ο ίδιος, ο Χαϊντάρ, στην προσπάθειά του να βρει δουλειά, προσλαμβάνεται ως χορευτής στον θίασο της Μπίμπα που ειδικεύεται σε «ερωτικού περιεχομένου» χορευτικές παραστάσεις, αντιμετωπίζοντας η ίδια τον ρατσισμό και την προκατάληψη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή