Πρόταση

Είναι μια πολιτική κλιμάκωση. Ενισχύει το θεσμικό προφίλ που τόσο έχει ανάγκη να προβάλλει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακούγεται ευχάριστα στ΄αφτιά του στενού κομματικού πυρήνα – όσων, δηλαδή, απ’ τους αριστερούς ψηφοφόρους ντοπάρονται με το πολεμικό κλίμα. Δίνει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία να φορέσουν για λίγο το αμπέχονο της επανάστασης απέναντι σε μια κυβέρνηση που αποκαλούν «καθεστώς». Συντηρεί στην επικαιρότητα το θέμα των υποκλοπών, πλήττοντας έτσι το πολυδιαφημισμένο θεσμικό πλεονέκτημα της ΝΔ – αν και στο τελευταίο κάνουν μεγαλύτερη ζημιά οι γαλάζιοι υπουργοί όταν φωνάζουν πως ο πρόεδρος μιας Ανεξάρτητης Αρχής πρέπει να πάει σπίτι του γιατί λειτούργησε ως αντίβαρο στην εκτελεστική εξουσία, ή επιχειρούν να δολοφονήσουν τον χαρακτήρα του, βγάζοντάς του συριζαϊκή κομματική ταυτότητα. Σε επίπεδο συμβολισμών, για να το πούμε με λιγότερα λόγια, η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ – ώστε να εξαντλήσει, κατά τα τσιπρικά λεγόμενα, κάθε δυνατότητα που η Δημοκρατία και το Σύνταγμα προσφέρουν – ενδέχεται να τον ωφελήσει. Μπορεί, όμως, να φέρει κάποια χειροπιαστά αποτελέσματα; Στην κάλπη, για παράδειγμα;