Πρότυπα

Κάθε σχόλιο για την προσωπικότητα ή τη στάση του Χρήστου Ράμμου, λοιπόν, επιλέγεται ώστε να ενισχύει τις αμφιβολίες για την ανεξαρτησία του ίδιου και των συνεργατών του. Αν ρωτήσει κανείς έναν λάτρη των υψηλών ντεσιμπέλ – από αυτούς που τα πρωτοκαθιέρωσαν – γιατί επιλέγουν μια τέτοιου ύφους αντιπαράθεση, επικαλείται τις συνθήκες που τους αναγκάζουν. Σαν να λέμε: όποτε μιλάς με τον Πολάκη, δεν μπορείς παρά να πεις πολακιές για να συνεννοηθείτε. Εντάξει. Μόνο που τώρα οι βουλευτές της πλειοψηφίας εκφράζονται έτσι ενώ «συνομιλούν» με τον πρόεδρο μιας Ανεξάρτητης Αρχής – ο οποίος δεν τους απευθύνθηκε ποτέ με το πεζοκεφαλαίο ιδίωμα του μάτσο Σφακιανού. Το κυνικό αντεπιχείρημα θέλει τις ελληνικές προεκλογικές περιόδους να έχουν μουσικό χαλί το πασοκικώς ορισμένο σκληρό ροκ – την τοξικότητα να είναι η κανονικότητά τους, δηλαδή. Ωστόσο, αυτές τις μέρες η μελωδία δεν παίζεται για να σκεπαστεί απλά η φωνή του πολιτικού αντιπάλου. Παίζεται και για να μην ακούγεται σαν αξιόπιστη εκείνη ενός δημόσιου λειτουργού με τέσσερις δεκαετίες προϋπηρεσίας στο ΣτΕ. Οι αυτοσυστηνόμενοι ως φορείς μιας διαφορετικής πολιτικής κουλτούρας συμπεριφέρονται κατά τα πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ, του παλιού, του ορθόδοξου.