«Φίλοι μας σε όλον τον κόσμο, είμαστε μαθήτριες και μαθητές του 70ού Δημοτικού Σχολείου Αθήνας στην Ακρόπολη. Από τις αίθουσες και την αυλή του σχολείου μας αντικρίζουμε την Ακρόπολη, τον Παρθενώνα και τα αγάλματα που βρίσκονται στο νέο Μουσείο, δίπλα μας. Μιλάμε μαζί τους. Τα ξέρουμε με τα μικρά τους ονόματα. Μιλάνε κι εκείνα σ’ εμάς. Μιλάνε στην καρδιά μας και τη σκέψη μας. Ομως κάποια λείπουν. Στη θέση τους υπάρχουν αντίγραφα από γύψο, άψυχα, ξένα για μας. Δεν μας ακούνε, δεν μας μιλάνε. Τα αληθινά βρίσκονται κάπου αλλού, μακριά μας. Ζητούμε να γυρίσουν πίσω, κοντά μας. Να γυρίσουν στο σπίτι τους, απέναντι από το σχολείο μας. Να γυρίσουν στο φως που τα γέννησε. Αθήνα, άνοιξη του έτους 2010, “Τα γειτονόπουλα της Ακρόπολης”».

Με αυτήν την επιστολή, η οποία μεταφράστηκε σε 26 γλώσσες, μαθητές του 70ού Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, της εκπαιδευτικής μονάδας που βρίσκεται πιο κοντά από κάθε άλλη στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, καλωσορίζουν όποιον ανοίγει το λεύκωμα «Τα γλυπτά μας έχουν πατρίδα» με τις 82 ζωγραφιές που τα ίδια τα παιδιά δημιούργησαν, το οποίο έχει έναν και μόνο στόχο: να ταξιδέψει παντού το μήνυμα ότι τα Γλυπτά του Παρθενώνα πρέπει να επιστρέψουν στο γενέθλιο φως της Αττικής. Με αφορμή την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος διεθνώς για την επιστροφή των Γλυπτών στην Ελλάδα, τέσσερις μαθητές του 70ού Δημοτικού, που τότε συμμετείχαν στη δημιουργία του λευκώματος, γύρισαν χθες για λίγο στην αυλή του σχολείου τους για να μιλήσουν στα «ΝΕΑ» για τον ιερό αυτόν σκοπό που τους ενώνει έκτοτε με μια αόρατη κλωστή ιερού χρέους. Μαζί τους και ο ιθύνων νους του εγχειρήματος και πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου, που αποτελείται από γονείς και αποφοίτους του σχολείου, «Ακροκύτταρο» Σπύρος Τζεβελέκης – ο οποίος συνδημιούργησε και τον ιστότοπο acropoliskids.gr, όπου κανείς μπορεί μεταξύ άλλων να υπογράψει ένα ψήφισμα με τίτλο «Πάρτε θέση για να πάρουν τη θέση τους». Τι θυμούνται από εκείνη την εποχή οι δημιουργοί του λευκώματος και πώς νιώθουν τώρα που φημολογείται ότι η στιγμή της επιστροφής των Γλυπτών πλησιάζει;

Ξεκίνησε σαν παιχνίδι

«Η ιστορία με το λεύκωμα ξεκίνησε όταν μας ζητήθηκε να ζωγραφίσουμε κάτι σχετικό με την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Ηταν το 2008, τότε πήγαινα στη Β’ Δημοτικού, κι ήμουν 7 χρονών. Ηξερα για την ιστορία των Γλυπτών, επειδή το σχολείο βρίσκεται δίπλα στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης. Στην αρχή ξεκίνησε σαν παιχνίδι, αργότερα καταλάβαμε τη σοβαρότητα του όλου εγχειρήματος. Εγώ είχα ζωγραφίσει την Αθηνά να παίζει κρυφτό μαζί μου κι εγώ να κάνω τοξοβολία παραδίπλα» λέει ο Χρήστος Τσάκος, 21 ετών σήμερα. «Τότε ήμουν Α’ Δημοτικού. Θυμάμαι ότι ήμασταν μια ωραία παρέα, ότι ζωγραφίζαμε μαζί, παίρναμε ιδέες ο ένας από τον άλλον, ήταν κάτι πολύ δημιουργικό. Στη δική μου ζωγραφιά έπαιζα κρυφτό με τη θεά Αθηνά. Οταν είδα το λεύκωμα έτοιμο, συνειδητοποίησα τι ακριβώς θέλουμε να επικοινωνήσουμε στον κόσμο» εξηγεί η 20χρονη Αθηνά Ιατρίδη, δίνοντας τον λόγο στη Μαρία Αργύρη, 21 ετών. «Εγώ ζωγράφισα την Καρυάτιδα που λείπει. Γενικά, είχα περάσει ωραία γιατί ήμασταν παιδιά από όλες τις τάξεις. Επίσης, μένω κάτω από την Ακρόπολη, ο μπαμπάς μου ασχολείται με τα Γλυπτά, οπότε αυτό το θέμα με συγκινεί αρκετά».

Θα είναι μια νίκη

Και τελευταίος για λογαριασμό της παρέας παίρνει τον λόγο ο 20χρονος, Παναγιώτης Ρουμελιώτης. «Εγώ ζωγράφισα ένα αεροπλάνο κι ένα αερόστατο τα οποία μετέφεραν την Καρυάτιδα και μέρος του Παρθενώνα. Το λεύκωμα είχε μια αξία γιατί φτιάχτηκε από παιδιά της περιοχής που ζούμε όλη αυτήν την κατάσταση από κοντά. Αν έρθουν πίσω τα Γλυπτά του Παρθενώνα, θα νιώσω μια δικαίωση, όχι μόνο ως μαθητής που πήρε μέρος στο συγκεκριμένο λεύκωμα, ούτε μόνο ως Ελληνας. Πιστεύω θα είναι κάτι δίκαιο και σωστό γιατί έχει να κάνει με την πολιτισμική κληρονομιά του κόσμου, όχι μόνο της Ελλάδας. Οπότε, θα είναι γενικά μια νίκη».