Κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού το 2020 και το 2021, τα πράγματα από πλευράς οικονομικής πολιτικής στην ΕΕ ήταν σχετικά απλά. Αντιμέτωπες με ένα ταυτόχρονο οικονομικό σοκ από την πλευρά της προσφοράς και από την πλευρά της ζήτησης, οι χώρες-μέλη της ΕΕ (αλλά και πέρα από αυτήν) δεν δίστασαν: όλες ανεξαιρέτως υιοθέτησαν μια άκρως επεκτατική δημοσιονομική πολιτική για να προστατεύσουν νοικοκυριά, δουλειές και επιχειρήσεις. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί διευκόλυναν και ενίσχυσαν αυτές τις πολιτικές: σε ένα περιβάλλον ήδη χαμηλών επιτοκίων, η ΕΚΤ εγκαινίασε νέους μηχανισμούς επέμβασης στις αγορές ομολόγων, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανέστειλε προσωρινά το Σύμφωνο Σταθερότητας και το καθεστώς ενισχύσεων, ενώ η ΕΕ υιοθέτησε το καινοτόμο Next Generation EU. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Την κρίση του κορωνοϊού διαδέχθηκαν η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και η ενεργειακή κρίση. Οι πληθωριστικές πιέσεις – απότοκο της κρίσης του κορωνοϊού αλλά και των προβλημάτων στη διεθνή αγορά ενέργειας – συμπιέζουν τα εισοδήματα και προκαλούν πολιτικές αναταράξεις, ενώ πολιτικοί, αναλυτές και αγορές προσπαθούν να καταλάβουν το βάθος της επερχόμενης οικονομικής ύφεσης. Και κάπως έτσι βρεθήκαμε πάλι στην εποχή των διλημμάτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή