Ενας σταρ με απλότητα, ευπρέπεια, αξιοπρέπεια

Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Νίκο Ξανθόπουλο ήταν στην πρώτη ταινία που παίξαμε μαζί «Πληγωμένες καρδιές» το 1963. Ηταν γνωστός ήδη διότι είχε ξεκινήσει η πορεία του τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Εκείνη όμως την εποχή δεν είχε δημιουργηθεί μέσα από τα φιλμ που γύρισε μετά η περσόνα με την οποία τον συνέδεσε ο κόσμος: του παιδιού δηλαδή που ζούσε δύσκολα, αλλά στο τέλος δικαιωνόταν. Στις «Πληγωμένες καρδιές» μάλιστα έπαιζε έναν ρόλο κακού. Και αν δεν κάνω λάθος υποδυόταν μάλιστα έναν ακραία κακό τύπο. Πρωταγωνιστούσαν ακόμη η Αντζελα Ζήλια, ο Βασίλης Καΐλας και πολλοί ακόμη ηθοποιοί. Θυμάμαι ότι πήγαινα δημοτικό ακόμη, γιατί υποτίθεται ότι, μαζί με τον Καΐλα γυρνούσαμε από το σχολείο και φορούσα την ποδιά. Η αλήθεια είναι ότι γνώριζα του όνομα του Νίκου Ξανθόπουλου αλλά δεν είχα δει ποτέ ταινία του. Τον είδα να παίζει πρώτη φορά στο θέατρο διότι με είχε πάει η μητέρα μου να δω σε παράσταση – μαζί με τον Μάνο Κατράκη – που εμφανιζόταν γιατί ήταν θεατρόφιλη. Τη στιγμή που τον συνάντησα εγώ είχε αρχίσει να διανύει την πορεία του αλλά δεν ήταν το είδωλο που έγινε αργότερα. Η εκτόξευση έγινε στην αμέσως επόμενη ταινία που πρωταγωνίστησε η οποία είχε τίτλο «Αγάπησα και πόνεσα». Η ταινία είχε πάρα πολύ χαμηλό μπάτζετ αλλά έκανε για την εποχή της τρελό αριθμό εισιτηρίων. Ετσι εκτοξεύθηκε. Από αυτή άρχισε να δημιουργείται ο κινηματογραφικός ήρωας που ο κόσμος λάτρεψε. Του παιδιού που ζούσε την αδικία, την ταλαιπωρία και πάλευε με τιμιότητα να δικαιωθεί. Ετσι άρχισε να ενσαρκώνει το λαϊκό παιδί κι έτσι σιγά σιγά κατέκτησε τον τίτλο που λαϊκού παιδιού. Ο κόσμος συνδέθηκε μαζί του διότι όλα τα δεινά που αντιμετώπιζε για χάρη των ρόλων του στον κινηματογράφο δεν απείχαν πολύ από αυτά που αντιμετώπιζαν τότε τα χαμηλά λαϊκά στρώματα. Ηταν μια εποχή όπου δινόταν καθημερινά η μάχη για την επιβίωση.