«Εχω επιθυμία να επιστρέψω στο σχολείο»

Καθισμένες στο βάθος της ξύλινης σάλας του El Jiron στο Ψυχικό, με κάδρο και ηχητική υπόκρουση που θα ζήλευε και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, ξεκινήσαμε την κουβέντα μας με τη Ρούλα Ρέβη, δίπλα σε ένα μεγάλο παράθυρο που είχε θέα τη χειμωνιάτικη φύση, τη θέα που είχε η ίδια ως παιδί από το πατρικό της. Στη μιάμιση ώρα που κράτησε το γεύμα μας, θα βρισκόμουν να παίζω με τα παιδιά τής γειτονιάς της στο Πασαλιμάνι της δεκαετίας του ’70, θα έβλεπα μέσα από τα μάτια της την τραγωδία της Θύρας 7 τον Φεβρουάριο του ’81, θα στεκόμουν έξω από το σχολείο της στην Καστέλλα μια ανοιξιάτικη μέρα της Β’ Λυκείου όταν αποφάσισε αιφνιδίως να το σταματήσει, θα περπατούσαμε στα Εξάρχεια των νεανικών της χρόνων, θα την παρακολουθούσα να γίνεται φωτογράφος κι έπειτα μαμά – και να παίρνει και στα δύο «άριστα» -, θα την έβλεπα να χάνει τον μπαμπά της, να συγχωρεί αλλά να μην ξεχνά, να φωτογραφίζει τον Ακη Τσοχατζόπουλο (για τον οποίο θα πει «ένας πολύ αλέγκρος τύπος, Τοξότης, σαν τον μπαμπά μου»), να ξενυχτάει αγωνιώντας για απίθανα πλην όμως ανθρώπινα πράγματα, να επαναστατεί ενάντια στα στερεότυπα και, τέλος, να αφήνει ένα μικρό παραθυράκι για την επιστροφή της στα θρανία. Μια συζήτηση κατά την οποία γευματίσαμε ελάχιστα, καθώς ήταν πολλές οι στιγμές που έμοιαζε σαν να ήμαστε και οι δύο ξαπλωμένες στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Κυρία Ρέβη, πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;