«…Τα βιβλία μου, το γραφείο μου, ένας καναπές και μία τηλεόραση»

Αν και οι συνεντεύξεις της σειράς «Η τέχνη των πολιτικών» ξεκινάνε με ερωτήσεις «προσωπικού» χαρακτήρα, για να ολοκληρωθούν με αντίστοιχες ενός ευρέος κοινωνικού ενδιαφέροντος, σήμερα με εσάς επιλέγουμε μια αντίθετη διαδρομή, ρωτώντας σας για τα χρόνια της πανδημίας, αν θα μπορούσε, μέσα στις συμφορές που προκάλεσε, να την πιστώσει κανείς και με κάτι θετικό;

Η πανδημία διέλυσε πολλές οικογένειες καθώς τα μέλη τους υποχρεωμένα να συνυπάρξουν για μακρύ χρονικό διάστημα φάνηκαν απροετοίμαστα προκειμένου να υπομείνουν μια αντίστοιχη συνθήκη. Αλλοι ωστόσο περιορισμένοι καθώς ήταν εκ των πραγμάτων υποχρεώθηκαν να σκεφτούν κάτι περισσότερο τόσο για τον εαυτό τους και για το μέλλον τους όσο και για την κοινωνία ολόκληρη. Οδηγήθηκαν, δηλαδή, σ’ ένα είδος αυτοσκαναρίσματος. Αλλους αυτό το αυτοσκανάρισμα τους βοήθησε να πάνε δύο βήματα πιο μπροστά, άλλους όμως τους σακάτεψε. Ετσι ή αλλιώς, πάντως έγινε μια παύση με πολλή σκέψη για τον καθένα μας. Τώρα ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της σκέψης, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.