Δύο μεγάλοι έλληνες πεζογράφοι σημάδεψαν την εφηβεία μου σε δύσκολους καιρούς, και για τη χώρα και για τη γενιά μου και για τη ζωή μου και για την οικογένειά μου (με πατέρα φιλόλογο, εξόριστο και αργότερα κρυπτόμενο μακριά από την οικογένειά του, στην Αθήνα του 1947 – 49): ήταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Δημοσθένης Βουτυράς. Η πινακοθήκη των «ηρώων» τους κάλυπτε ένα κοινωνικό φάσμα, από την ποιμενική και τη ναυτική ζωή του νησιού έως τα στενά της Πλάκας πριν γίνει τουριστική επίσκεψη, και από την άλλη το εργατικό προλεταριάτο, τα νυχτερινά άσυλα, τους ζητιάνους και τους παραπλανημένους άστεγους στις παρυφές της αρχαίας αγοράς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή