Είναι κάποιες στιγμές, δυστυχώς όχι λίγες, που αισθάνομαι ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται μονίμως πίσω από έναν χάρτινο τοίχο. Εναν τοίχο από ριζόχαρτο. Βλέπεις το περίγραμμά του, αλλά δεν μπορείς να δεις το πρόσωπό του. Τον ακούς, αλλά κάτι δεν πάει καλά, το χαρτί εμποδίζει τον ήχο να φτάσει καθαρός στα αφτιά σου. Ισως να φταίει η απουσία του από το Κοινοβούλιο.

Εγινε ολόκληρος χαμός με την υπόθεση που ξεκίνησε από τη δική του παρακολούθηση και αυτός έβλεπε τη συζήτηση από το γραφείο. Πώς να αναμετρηθεί με τους άλλους; Και, κυρίως, πώς να συγκριθεί μαζί τους; Ναι, ασφαλώς και ο ίδιος ελέγχεται για χειρισμούς, αποφάσεις, ίσως και χαμηλό βαθμό χαρισματικότητας. Ομως η απουσία του από το Κοινοβούλιο είναι καθοριστική. Αλλά δεν τα ήξεραν αυτά στο ΠΑΣΟΚ πριν τον εκλέξουν; Τα γνώριζαν. Ε, τότε προς τι η απογοήτευση και οι αποχωρήσεις; Τρως αυτό που μαγείρεψες.