Σκέφτομαι συχνά, γιατί τα τελευταία 30 χρόνια οι ελληνικές σκηνές ορφάνεψαν από ηρωίδες του Τενεσί Ουίλιαμς, αφού από το 1947 ως τη δεκαετία του 1980 τα έργα του αμερικανού συγγραφέα της παρακμής ενός πολιτικού, ενός ήθους και των τραυμάτων μιας γενιάς είχαν κατακυριεύσει την ελληνική σκηνή. Πέφταμε τότε από τα σύννεφα πώς μια κοινωνία ευημερίας, στην οποία ως μετανάστες καταφεύγαμε, μέσα από τα έργα των ταλαντούχων υπηκόων της έδειχνε άρρωστη από ανίατη ασθένεια και με τα όνειρα της νιότης της διαψευσμένα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή