Μια μεγάλη μάχη

Είχε επισημανθεί από τις πρώτες ημέρες του τουρνουά πως το Αυστραλιανό Οπεν θα ήταν μια «μεγάλη ευκαιρία για τον Τσιτσιπά». Ειδικά, μετά τον αποκλεισμό του Ναδάλ και των άλλων ηχηρών ονομάτων της παγκόσμιας κατάταξης, αυτό πίστευαν και το φώναζαν οι θαυμαστές του έλληνα τενίστα. Θα έπρεπε, βέβαια, ο Στέφανος να γκρέμιζε τον τοίχο με το όνομα Τζόκοβιτς. Δεν το έκανε στον χθεσινό τελικό. Γιατί το φαινόμενο Νόλε ακόμη αντέχει και δεν δείχνει έτοιμος ο κορυφαίος τενίστας να παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά, σε αυτή δηλαδή που εκπροσωπεί ο Τσιτσιπάς αλλά όχι μόνον αυτός. Ο Τζόκοβιτς έχει έναν απίστευτο τρόπο να ανακαλύπτει κίνητρα και το έδειξε χθες στην Αυστραλία όταν εμφανίστηκε παραπάνω διψασμένος από ποτέ. Το 3-0 της νίκης του, μόνο εύκολα δεν ήρθε. Αντίθετα, ο Τσιτσιπάς «γέμισε» δύο σετ και τα έχασε στο τάι μπρέικ. Ειδικά στο τελευταίο, επέστρεψε, εν πολλοίς «ακύρωσε» τα ματς – μπολ του σέρβου σούπερ σταρ των κορτ, αλλά ήταν αδύνατο να κάνει το βήμα παραπάνω. Εδώ ταιριάζει το «δεν πειράζει». Κυρίως επειδή ο Ελληνας κατέθεσε ψυχή, το πάλεψε μέχρι εκεί που δεν παίρνει, το πίστευε από την αρχή μέχρι το φινάλε και ουδέποτε παραδόθηκε στις ορέξεις του αντιπάλου του. Είναι σίγουρο πως η δική του ημέρα πλησιάζει. Για την ακρίβεια έχει έρθει και μένει να φανεί πότε θα δούμε τη σκηνή που θα κάνει δηλώσεις με τον τρόπαιο ενός γκραν σλαμ στην αγκαλιά του. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς, στο μεγαλύτερο τουρνουά της καριέρας του ήταν επιβλητικός όταν έπρεπε, έφτασε με άνεση στον τελικό και στο φινάλε λύγισε στην ανωτερότητα του Σέρβου. Δεν υποκλίθηκε. Λύγισε γιατί χθες δεν γινόταν να συμβεί κάτι διαφορετικό.