Οταν κάποιος ισχυρίζεται – χωρίς αποδείξεις, μόνο με υποθέσεις – ότι ο Νίκος ο Ανδρουλάκης εκβιάζεται, τότε γιατί ένας τρίτος να μη σκεφτεί ότι αυτός που διατυπώνει τον ισχυρισμό είναι στην πραγματικότητα εκείνος που εκβιάζει τον Ανδρουλάκη; Ο εκβιασμός, ξέρετε, δεν γίνεται μόνο βάσει στοιχείων, που υποτίθεται ότι προέκυψαν από την παρακολούθηση του τηλεφώνου του. Μπορεί μια χαρά να γίνει και με την απειλή της διαβολής. Μάλιστα, μεταξύ των δύο τύπων εκβιασμού, πιθανότερος είναι ο δεύτερος. Ο λόγος είναι ότι τα στοιχεία που δήθεν καθιστούν τον Ανδρουλάκη εκβιάσιμο είναι κάτι υποθετικό, δεν τα έχουμε δει και κανείς δεν μπορεί να τα ξέρει – εκτός αν έχει πληροφορίες την ΕΥΠ. Αντιθέτως, η διαβολή μέσω της φημολογίας είναι κάτι απολύτως πραγματικό και το βλέπουμε να συμβαίνει, όταν η κ. Τσαπανίδου υποστηρίζει ότι τυχόν μετεκλογική συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με το πρώτο κόμμα (δηλαδή, τη ΝΔ) «δεν θα ξέρουμε ότι ήταν προϊόν εκβιασμού ή αν ήταν πραγματική σύγκλιση».
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ