Ο πατέρας του ενός πιλότου μιλάει στα κανάλια, απαντά σε όποιον του τηλεφωνήσει. Ο άνθρωπος είναι σοκαρισμένος, θέλει να μιλάει για το παιδί του, να απλώνει τον πόνο του σαν μαύρο πανί που φαίνεται από μακριά. Οι γονείς του άλλου πιλότου έχουν  κλειστεί στο σπίτι. Δεν θέλουν να μιλήσουν, λέει ο ρεπόρτερ. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν οι συνάδελφοι, αλλά εγώ δεν θα τολμούσα να τηλεφωνήσω σε αυτούς τους ανθρώπους, πόσω μάλλον να εμφανιστώ μπροστά τους, να τους στήσω στην κάμερα και να τους βάλω την επιστροφή στο αφτί. Κάποτε όλο αυτό το έβρισκα απάνθρωπο. Και συνεχίζω να το βρίσκω, στον πυρήνα του. Εξυπηρετεί την ανάγκη της τηλεθέασης. Ομως πια σκέφτομαι και ότι εξυπηρετεί την ανάγκη μιας κοινωνίας να πενθήσει από τον καναπέ της. Και η ζωντανή μετάδοση της κηδείας σε αυτό συνέβαλε. Στη συσπείρωση μέσω του πένθους. Λειτουργεί, αλλά δεν κρατάει πολύ.