«Ζωγραφίζοντας» για το θέατρο

Ακόμη κι αν δεν είχε γράψει ο σπουδαίος γάλλος θεατράνθρωπος Ζαν – Λουί Μπαρό στο αφηγηματικό και, ως έναν βαθμό, αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Οπως το σκέφτομαι» ότι αγαπάει το θέατρο γιατί «είναι ένας συνδυασμός πέντε τουλάχιστον τεχνών, λόγου, ζωγραφικής, μουσικής, κίνησης και αρχιτεκτονικής», πάλι η σκέψη για ένα αφιέρωμα με θέμα «Ζωγραφική και σκηνογραφία» θ’ ακουγόταν ενδιαφέρουσα και συγκινητική. Ακριβώς γιατί μια πλειάδα σπουδαίων ελλήνων ζωγράφων ανάλωσε μεγάλο μέρος του ταλέντου της και του χρόνου της φιλοτεχνώντας σκηνικά για το θέατρο (Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας, Γιάννης Μόραλης, Γιάννης Τσαρούχης, Βασίλης Φωτόπουλος, Νίκος Νικολάου, Νίκος Γεωργιάδης, Νίκος Εγγονόπουλος, Μαρίνα Καρέλλα, Σάββας Χαρατσίδης), ενώ όσες εκ των μακετών αυτών των σκηνικών διασώζονται έχουν καταχωριστεί πλέον όχι μόνο στην ιστορία του θεάτρου αλλά και στην ιστορία της καθαυτό εικαστικής δημιουργίας. Το ακόμη συγκινητικότερο είναι ότι ανατρέχοντας και μελετώντας το πολύτιμο βιβλίο «Παραμύθια πέραν της όψεως» του σκηνογράφου Διονύση Φωτόπουλου, οι κατατεθειμένες με τη μορφή συνεντεύξεων μαζί τους μαρτυρίες του Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα, του Γιάννη Μόραλη, του Γιάννη Τσαρούχη και του Νίκου Νικολάου, πέραν των ανεκδότων για πρωταγωνιστές και κυρίως πρωταγωνίστριες των εποχών που δούλευαν στο θέατρο (Μαρίκα Κοτοπούλη, Κυβέλη, Μαρία Κάλλας, Κατίνα Παξινού, Βασίλης Λογοθετίδης, Ρίτα Μυράτ, Αιμίλιος Βεάκης, Μαίρη Αρώνη και σε μεταγενέστερα χρόνια Χριστίνα Τσίγκου), διασώζουν πολύτιμα στοιχεία όσον αφορά τη σχέση της ζωγραφικής με τη σκηνογραφία. Η εμπειρία τους στη ζωγραφική τους δουλειά μοιάζει να έχει καταχωριστεί μέσα τους με ακόμη πιο νοσταλγικό τρόπο σε σχέση με αυτή καθαυτή την εικαστική τους δημιουργία. Να σημειώσουμε κλείνοντας τις προλογικές αυτές γραμμές την άκρως συγκινητική «χειρονομία» του Διονύση Φωτόπουλου, αντί να γράψει ο ίδιος με την επαρκέστατη, άλλωστε, γραφίδα του για το θέμα «Ζωγραφική και σκηνογραφία», να παραχωρήσει τη θέση του στον Νίκο Χατζηκυριάκο – Γκίκα και τον Γιάννη Μόραλη που έχουν καταχωριστεί στο ήδη μνημονευόμενο θησαυροφυλάκιό του. Ετσι μαζί με τα κείμενα πέντε σύγχρονων εικαστικών δημιουργών που έχουν εργαστεί και συνεχίζουν να εργάζονται και ως σκηνογράφοι, αισθανόμαστε τη συμβολή του Διονύση Φωτόπουλου ακόμη πιο πολύτιμη καθώς μοιάζει με ανάσταση, ολιγόλεπτη έστω, δύο σπουδαίων πεθαμένων δημιουργών.