Η αρχιτεκτονική της μνήμης

Δύο σημαδιακές ημερομηνίες αποτελούν την αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου. Η σημερινή, που ξεκινώ να γράφω και αναφέρεται στην καθιερωμένη επέτειο του Ολοκαυτώματος (27/ΙΑΝ) και η δεύτερη η ημέρα δημοσίευσης αυτού του κειμένου (5/ΦΕΒ), ημερομηνία της ταφής της αγαπημένης μας Ντορέττας, μητέρας της συντρόφου μου Λούσυς. Μιας αξιολάτρευτης γυναίκας που ανέδειξε ο σκηνοθέτης Δημήτρης Βερνίκος μέσα από τη βραβευμένη ταινία του με τίτλο «Πνοή Ζωής», που γυρίστηκε 5 χρόνια πριν από τον θάνατό της, παρουσιάζοντας μια πτυχή της ζωής της, όταν αμέσως μετά τον πόλεμο βρέθηκε στο σανατόριο του Καραμάνη στο Πήλιο με άλλους εβραίους νέους που είχαν επιστρέψει από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε αυτό το σανατόριο που είχε φιλοξενήσει τον Σεφέρη και τον Σικελιανό, ανάμεσα στις πρωτοποριακές θεραπείες για τη φυματίωση και στις φιλολογικές βραδιές, η Ντορέττα γνώρισε τον Γκυ Γιαχιέλ, που μόλις είχε επιστρέψει από το Αουσβιτς και βρέθηκε στην Ελλάδα εντελώς μόνος. Τραυματισμένοι και οι δύο από το ανελέητο κυνήγι των Γερμανών, την απώλεια προσφιλών προσώπων, μέσα στο ρομαντικό κλίμα του Πηλίου ερωτεύτηκαν, φτάνοντας στο σημείο να ανταλλάξουν βέρες. Οι δύο νέοι όμως αναγκάστηκαν γρήγορα να χωρίσουν και χάθηκαν. Ακολούθησε ο καθένας τον δικό του δρόμο, αποκτώντας αγαπημένες οικογένειες. Ο Γκυ βρέθηκε στην Αμερική και μόλις λίγα χρόνια πριν, το 2007, η Λούσυ τον ανακάλυψε και συνέβαλε στο να ξεκινήσουν μια τακτική τηλεφωνική επικοινωνία, ξαναζώντας τον έρωτά τους με μια μοναδική τρυφερότητα. Τότε έμαθα ότι ο Γκυ ήταν ανάμεσα στους 10.000 Εβραίους που το «Μαύρο Σάββατο» 11 Ιουλίου 1942 συγκέντρωσαν οι Γερμανοί στην Πλατεία Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη, τους παράταξαν σε σειρές κατά ομάδες κάτω από τον καυτό ήλιο και μετά από εξευτελιστικά γυμνάσια μέχρι εξαντλήσεως τους κατέγραψαν ώστε να φύγουν με τα τρένα για το Αουσβιτς.