Η ιστορία των ξενόγλωσσων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους είναι ένα μεγάλο ξεχωριστό κεφάλαιο στην εκπαιδευτική ιστορία – αλλά εν πολλοίς άγνωστο. Το κύριο χαρακτηριστικό της τελευταίας ήταν πρώτα ο θρησκευτικός της χαρακτήρας και μετέπειτα ο ξενόγλωσσος. Το δισυπόστατο του χαρακτήρα τους  αποτελούσε πόλο έλξης μιας αναδυόμενης αστικής τάξης που προσπαθούσε να ζήσει ή να μιμηθεί πρότυπα της Δυτικής Ευρώπης, αφού ικανοποιούσε παράλληλα και τη θρησκευτική διάσταση της εκπαίδευσης, αλλά και μια πιο εκσυγχρονιστική που είχε να κάνει κυρίως με τη θέαση της εκπαίδευσης των θηλέων. Τα ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων θα χαράξουν μια πολυκύμαντη πορεία από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέχρι και τις αρχαιολογικές αποστολές, αλλά και την περίφημη δήλωση Παπάγου στα μέσα της δεκαετίας του 1930 που θεωρούσε συλλήβδην ότι όλοι οι ξένοι εκπαιδευτικοί οργανισμοί που λειτουργούν στην Ελλάδα διενεργούν κατασκοπική δράση. Αυτή η πορεία μαρτυρά το εύρος, αλλά και τη δυσκολία πρόσληψης και ενσωμάτωσής τους στην ελληνική κοινωνία, η οποία όμως εν τέλει ήταν επιτυχής και με παραγωγικά εκπαιδευτικά αποτελέσματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή