Αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται, πράγματι, μία φορά ως τραγωδία και μία ως φάρσα, η προεκλογική περίοδος που μόλις άρχισε να ζεσταίνεται δίνει σημάδια πως θα μπορούσε να εξελιχθεί σε φαρσική επανάληψη, μετά δέκα και κάτι έτη, του μεγάλου δράματος των εκλογών του 2012. Βλέπουμε ένα ρεπερτόριο της αγανάκτησης να κάνει γενικές δοκιμές στη σκηνή, ελαφρά παραλλαγμένο. Ως «ριμέικ» της αντιμνημονιακής εποποιίας, αλλά χωρίς Μνημόνιο. Μόνο που, έτσι, ακόμη κι αν στη σκηνή το ρεπερτόριο επαναλαμβάνεται, η πλατεία είναι άδεια. Η παράσταση ανεβαίνει προ κενών καθισμάτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή