Ημέρα μνήμης

Ηταν επόμενο να μην διεξαχθούν οι πρώτοι ημιτελικοί του Κυπέλλου την προσεχή Τετάρτη αλλά να οριστούν την Πέμπτη. Κυρίως το ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό δεν θα μπορούσε να γίνει 8 Φεβρουαρίου. Εδώ και δεκαετίες, ποτέ δεν έχουμε σημαντικό ματς τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Ο λόγος ένας και προφανής. Το 1981 και η 8η Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς, έχει συνδεθεί με τη μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία στον τόπο, την τραγωδία και τους 21 νεκρούς της Θύρας 7. Το να φροντίζουν οι αρμόδιοι να μην υπάρχουν ντέρμπι ανήμερα της επετείου, είναι το λιγότερο που πρέπει να κάνουν. Γιατί εκείνο το 24ωρο, από την αυγή μέχρι τα σούρουπο, οι πάντες σκέφτονται τις ψυχές όσων χάθηκαν. Εντελώς άδικα. Η τραγωδία στα σκαλιά της παλιάς Θύρας 7 του επίσης παλιού «Γ. Καραϊσκάκης», είναι νωπή στη μνήμη και ας έχει περάσει μπόλικος καιρός. Ο Ολυμπιακός δεν ξεχνά όσους «έφυγαν», η ιστορία του συνεχίζεται και είναι ένδοξη, πάντα με τις θύμησες ζωντανές για τους νεκρούς του. Μια αλυσίδα που δεν έσπασε και δεν θα σπάσει ποτέ. Και είναι ξεκάθαρο πως ο στόχος όλων (πρέπει να) είναι η αποφυγή δυσάρεστων περιστατικών σε όποιο γήπεδο, σε κάθε σημείο της χώρας. Οπως και ο σεβασμός στη μνήμη όλων, ανεξαρτήτως οπαδικού χρώματος. Το νέο φαληρικό γήπεδο είναι σύγχρονο, έχει δώσει διαπιστευτήρια, δικαίως «πήρε» τον επόμενο τελικό του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ τον Αύγουστο, συνεπώς όλοι μιλούν για τη «νέα εποχή» του. Γιατί η ασφάλεια των φιλάθλων που προσέρχονται σε μια εγκατάσταση θεωρείται αδιαπραγμάτευτη. Ουδείς όμως δικαιούται να λησμονεί το χθες. Ναι, τα σπορ είναι συνήθως ευχάριστα και τα χαμόγελα περισσεύουν. Οι ήττες είναι μέσα στο παιχνίδι. Οταν όμως προκύπτουν τραγωδίες σαν εκείνη του ’81, το ρολόι του χρόνου μπορεί να σταθεί λίγο παραπάνω. Για να σκεφθούν όλοι τι έγινε και τι όχι. Τα λάθη. Tην ηλιόλουστη μέρα που λες και έσταζε δάκρυα όταν έδυε ο ήλιος. Τις φωνές αγωνίας συγγενών και φίλων. Τις κραυγές απόγνωσης όλων. Την κοσμοσυρροή και τις εικόνες που δεν τις χωρά ανθρώπινος νους στο Τζάνειο. Το εθνικό πένθος. Μια τραγωδία που είναι από αυτές που σε σημαδεύουν και πορεύεσαι έχοντάς την πάντα στο μυαλό. Ακριβώς 22 χρόνια μετά, η μνήμη των νέων ανθρώπων που «έφυγαν» είναι πιο ζωντανή από ποτέ. Γιατί όσοι έμειναν δεν την αφήνουν να ξεθωριάσει. Ο δε σεβασμός, πηγαίνει από γενιά σε γενιά.