Το Κέντρο ως ανθρωπιά

Για την ως πριν από λίγες μέρες πρωθυπουργό της Νέας Ζηλανδίας Τζασίντα Αρντερν γράφηκαν πολλοί και δικαιολογημένοι έπαινοι. Γυναίκα, νέα -στα 37 της χρόνια είχε γίνει, το 2017, η νεότερη γυναίκα πρωθυπουργός στον κόσμο -, πολιτικά επιτυχημένη -ακολούθησε και δεύτερη, και μάλιστα σαρωτική, εκλογική νίκη, το 2020 -, δημοφιλής πέρα από τα όρια της πατρίδας της, δυναμική και συγχρόνως ανθρώπινη. Κάποιες εικόνες έχουν εγγραφεί στην παγκόσμια συνείδηση: η επιστροφή στα πρωθυπουργικά καθήκοντα λίγες μέρες μετά τη γέννηση της κόρης της, η γεμάτη συγκίνηση έκφραση αποτροπιασμού, αλλά και αποφασιστικότητας, μετά την τρομοκρατική επίθεση σε μουσουλμανική εκκλησία το 2019, τα φλογερά και ενσυνείδητα λόγια της στο Χάρβαρντ, το 2022, για την «εύθραυστη δημοκρατία» και το «κύμα του αυταρχισμού» που σαρώνει τον κόσμο. Λιγότερο έχει συζητηθεί – και ίσως είναι η ώρα να γίνει – η προσφορά της, μαζί με κάποιους ηγέτες της ίδιας «κοπής», στον πολιτικό αγώνα που σφραγίζει την εποχή μας: πολιτικοί, και πολιτική, τύπου Τραμπ εναντίον πολιτικών, και πολιτικής, με ανθρωπιά. Γιατί αυτή, τόσο απλή και τόσο βαθιά, είναι η διαχωριστική γραμμή. Από τη μία, γυμνή δίψα εξουσίας, σχέσεις ισχύος, καταφυγή στην υπονόμευση των θεσμών και τη βία, γαργάλημα των χαμηλών ενστίκτων των κοινωνιών. Κι από την άλλη, προσπάθεια κατανόησης και ειλικρίνειας, γνώση της ανθρώπινης ατέλειας, άσκηση της εξουσίας για καλυτέρευση της ζωής του κοινωνικού συνόλου, ανθρώπινο μέτρο και ανθρώπινα μέτρα.