Τα πρώτα χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας, τα υπέροχα χρόνια της χρεοκοπίας, ο αντισυστημικός πολτός της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της εξτρεμιστικής Ακροδεξιάς που πουλούσε αντισυστημισμό στην πλατεία προετοιμάζοντας το δικό του φωτεινό μέλλον, το δικό του σύστημα, δεν ήταν μόνος. Είχε πλάι πλήθος αυτόκλητων επαναστατών που, στο όνομα του λαού, έπαιζαν διάφορους ρόλους. Ιδιαίτερα δημοφιλείς ρόλοι ήταν εκείνοι του βάρδου, που διεκδίκησαν και κέρδισαν κυρίως κάποιοι τραγουδιστές, οι οποίοι πίστεψαν ότι έτσι θα διαδέχονταν τον Μίκη Θεοδωράκη σε ρόλο στρατευμένου ανατροπέα, μπροστάρη στον αγώνα για να ανατραπεί «το παλιό» – που ήταν ο ευρωπαϊκός δρόμος, ο κοινοβουλευτισμός και η δημοκρατία. Ενας από τους επίδοξους βάρδους εκείνου του πρώιμου τραμπισμού ήταν και ο λεγόμενος «έντεχνος» τραγουδιστής, με καταγωγή από την Κύπρο, Αλκίνοος Ιωαννίδης. Κάποια στιγμή, στα 2013, όταν η κρίση χτύπησε το τραπεζικό σύστημα της ιδιαίτερης πατρίδας του, θεώρησε ότι ήταν η ώρα να ηγηθεί ενός κινήματος απείθειας, ενός κυπριακού αντιμνημονίου. Εγραψε λοιπόν ένα κείμενο με τίτλο «Ελεύθεροι κατακτημένοι», ένα είδος κομψού ολοφυρμού για κάτι που χάσαμε. Τι χάσαμε; «Γίναμε αρχοντοχωριάτες» κι αφήσαμε τα «καλύτερα παιδιά μας […] να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή