Υπάρχει μια περίοδος της μεταπολεμικής ιστορίας της Δύσης που αποσιωπάται, τουλάχιστον όσον αφορά το θέατρο και την προσφορά του στην ιστορία των ιδεών και των πολιτικών ηθών. Είναι η περίοδος του αμερικανικού θεάτρου που άνθησε η δραματουργία από μια ομάδα, κυρίως εβραϊκής καταγωγής, συγγραφέων. Οταν το εβραϊκό έθνος μετά τον πόλεμο βρήκε την αρχαία πατρίδα του, βλάστησαν δύο ιδεολογικές τάσεις. Η ριζιμιά που αποκλείει το θέατρο, αφού θρησκευτικά απαγορευόταν να «ποιήσουν εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα», και η αιρετική, κυρίως αθεϊκή και πολιτικά μαρξιστική (ιδεολογικά και θεωρητικά, όχι πολιτικά), ενταγμένη σε στρατόπεδα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή