Αν κάποιος ανοίξει το βιβλίο του Λουκά Τσούκαλη «Η ενηλικίωση της Ευρώπης» περιμένοντας, λόγω της ακαδημαϊκής ιδιότητας του συγγραφέα, να αρχίσει την ανάγνωση ενός επιστημονικού συγγράμματος, θα εκπλαγεί. Ευχάριστα όμως. Αντί για ένα κλασικής αντίληψης σύγγραμμα θα βρεθεί μπροστά σε μια συναρπαστική αφήγηση που συμπλέκει αριστοτεχνικά, και συνάμα γλαφυρά, τις βαθιές αναλύσεις ενός διεθνώς καταξιωμένου επιστήμονα με τις πλούσιες εμπειρίες ενός επί δεκαετίες επίμονου οδοιπόρου στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Η διαφορετική αντίληψη συγγραφής αποτυπώνεται και στην αλληλουχία των διαφόρων κεφαλαίων του βιβλίου, που δεν ακολουθεί τη συνήθη λογική της χρονικής εξέλιξης ή της νοηματικής ομαδοποίησης αλλά παρουσιάζεται με έναν εκ πρώτης όψεως αυθόρμητο τρόπο, ο οποίος ωστόσο αφήνει να φανεί πίσω του ένα ενιαίο νήμα που συνδέει τα κεφάλαια μεταξύ τους και που δεν είναι άλλο από την – κατά Μάρτιν Γουλφ – «ερωτική» σχέση του συγγραφέα με την ενωμένη Ευρώπη (όσο και αν ο ίδιος το αρνείται δηλώνοντας στην εισαγωγή του βιβλίου ότι «είναι δύσκολο να ερωτευτείς την ΕΕ…»).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή