«Τα φώτα της πόλης» δεν είναι μια παράσταση όπως οι άλλες: ανήκει σε αυτό το «πρωτόγονο» είδος του βωβού θεάματος που εμείς οι νεότερες γενιές γνωρίζουμε κυρίως από τον παλαιό κινηματογράφο. Γι’ αυτό και το εγχείρημα της ομάδας που το παρουσίασε στη Σκηνή Κοτοπούλη του Rex, στην παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, εμπεριείχε ένα μεγάλο ρίσκο. Ευτυχώς όμως που το ρίσκο άξιζε και το αποτέλεσμα δικαίωσε την επιλογή. Τόσο από καλλιτεχνική άποψη όσο και από εμπορική «Τα φώτα της πόλης» ανήκουν στις μεγάλες επιτυχίες της μέχρι τώρα σεζόν.

Ενα άρτια οργανωμένο θέαμα, πειθαρχημένο και λειτουργικό, με καλλιτέχνες υψηλής σκηνικής απόδοσης, που παίζουν, τραγουδούν, χορεύουν και αυτοσχεδιάζουν. Μια μουσική παράσταση με πρωταγωνιστές τους ήχους, την κινησιολογία, τις εκφράσεις, όπου όλος ο θίασος συμμετέχει με όλο του το είναι.

Βασισμένα στην ιστορία του πρωτότυπου διά χειρός Τσάρλι Τσάπλιν με τον Σαρλό και την παρέα του, «Τα φώτα της πόλης» ζωντανεύουν με τρόπο γοητευτικό και συγκινητικό τις μεγάλες αξίες της ζωής. Πάνω απ’ όλα όμως προσφέρουν ένα πλήρες θεατρικό σύμπαν με τη σιωπή και την απουσία λόγου να γεμίζουν πλουσιοπάροχα τη σκηνή. Η Αμαλία Μπένετ (σκηνοθεσία – χορογραφία) και ο Θοδωρής Οικονόμου με τις έξοχες μουσικές του, παρέα με τη σκηνογραφική ομάδα και όλους τους υπόλοιπους συντελεστές και τους ηθοποιούς, κατάφεραν, επιστρέφοντας στο παρελθόν, να δημιουργήσουν μια παράσταση ενταγμένη στο τώρα.

Σε μια εποχή που η φλυαρία και τα κενά λόγια μπουκώνουν την καθημερινότητά μας και το θέατρο μοιάζει (ενίοτε) να ασφυκτιά μέσα στα στερεότυπα του πολιτικώς ορθού, κάποιες καλλιτεχνικές χειρονομίες αναπτερώνουν την ελπίδα μας. Και μας θυμίζουν ότι το καλό θέατρο βασίζεται σε πρωτογενή στοιχεία, αγνά, ρομαντικά αλλά και ουσιαστικά που ξυπνούν αισθήσεις και συναισθήματα.

Μπορεί για το θέατρο εν αρχή να είναι ο λόγος, ωστόσο εξαιρέσεις όπως «Τα φώτα της πόλης» έρχονται να θυμίσουν την απαρχή αυτής της αιώνιας και διαχρονικής τέχνης…