Εχουν περάσει 24 χρόνια από τότε που δύο σεισμοί, με διαφορά ενός μήνα, άλλαξαν καθοριστικά τις σχέσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Πάνω στα ερείπια του Ιζμίτ και της Αθήνας διαμορφώθηκε μια παρακαταθήκη αλληλεγγύης και γενναιοδωρίας ανάμεσα στις δύο χώρες, η οποία ποτέ μέχρι τότε δεν ήταν δεδομένη. Εκείνη η εμπειρία της κοινής αντιμετώπισης των μεγάλων ανθρωπιστικών κρίσεων χωρίς δεύτερες σκέψεις και «ναι μεν, αλλά», ξυπνά κάθε φορά που μια εκ των δύο χωρών πλήττεται από μια φυσική καταστροφή.

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα οι κάτοικοι της Νοτιοανατολικής Τουρκίας και της Συρίας μετρούν τις πληγές τους από τον πιο καταστροφικό σεισμό του τελευταίου αιώνα. Η ελληνική συμπαράσταση είναι τώρα πιο επιβεβλημένη από ποτέ. Ηδη η πρώτη διασωστική ομάδα από τη χώρα μας φτάνει στην περιοχή, ενώ οι δίαυλοι σε πολιτικό και επιχειρησιακό επίπεδο πρέπει να παραμένουν ανοιχτοί και να αξιοποιηθούν για όσο χρειαστεί.

Αυτές τις δύσκολες ώρες είναι υποχρέωση της Ελλάδας να σταθεί με κάθε τρόπο στο πλευρό της Τουρκίας. Τις στιγμές της καταστροφής και της απώλειας τόσων χιλιάδων ζωών όσα μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα και απείρως πιο σημαντικά από όσα μας χωρίζουν. Η επώδυνη υπενθύμιση της κοινής μοίρας δύο γειτονικών λαών έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο όταν έρχεται σε περίοδο έντασης, όταν η ακραία ρητορική και το οξυμμένο κλίμα τούς κάνει να την ξεχνούν.