Λόγος και ελιτίστικος αθεϊσμός

Στον ελλιπή σε όλα δημόσιο διάλογο στην πατρίδα μας πολλοί δοξάζονται απαξιώνοντας σε καθημερινή βάση τους θεσμούς, τις δοξασίες και τα πιστεύω της θρησκείας και της Εκκλησίας. Δεν θεωρείσαι προοδευτικός αν δεν βάλλεις κατ’ εκείνων που πιστεύουν στα θαύματα. Λες και η πίστη στα θαύματα είναι το μείζον στη θρησκεία. Οσον αφορά το νεωτερικό αίτημα για διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, δεν είναι τόσο η Εκκλησία που εκμεταλλεύεται τους θεσμούς του κράτους, όσο το κράτος και το πολιτικό μας σύστημα που χρησιμοποιεί την Εκκλησία και τους πιστούς για να «αρπάξει» ψήφους, όπως έκανε ο μηνυτής του συγγραφέα Τατσόπουλου. Και αντί η κριτική να επικεντρωθεί στην εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος από τους πολιτικούς, μερικοί συγγραφείς και άλλοι «γραφιάδες» θεωρούν πως αθεΐα σημαίνει, εξ ονόματος του Λόγου, να κηρύσσεις την περιφρόνηση κατά των θρησκευόμενων ανθρώπων. Είναι δε εξοργιστικό, όταν θεωρείς πως η περιφρόνηση και ο εξευτελισμός του πιστού είναι και δείγμα φιλελεύθερης σκέψης. Εξ ου και η άποψη που θεωρεί πως θρησκεία και παιδεία είναι ασύμβατες. Αλήθεια; Τότε τι είναι πέρα από παιδεία μνημεία του χριστιανισμού όπως η Βασιλική του Αγίου Πέτρου και η Καπέλα Σιξτίνα, η Αγία Σοφία, οι καθεδρικοί ναοί και οι ορθόδοξες εκκλησίες, πνευματικοί άνθρωποι όπως ο μοναχός Γρηγόριος Παλαμάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ιερός Αυγουστίνος, ο Θωμάς Ακινάτης, ο Αναστάσιος των Τυράννων, ο Καρλ Μπαρτ, τεράστιοι καλλιτέχνες με κύρια θεματική τους θρησκευτικά θέματα όπως ο Ελ Γκρέκο, ο Μιχαήλ Αγγελος και πίνακες όπως η «Αποκαθήλωση» και «Η πτώση ανθρώπου» του Ρούμπενς;