Χιονοπόλεμος

Η αλήθεια είναι πως η πρώτη σκέψη που έκανα διαβάζοντας την ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας για «τηλεκπαίδευση σε όσα σχολεία δεν λειτουργήσουν εξαιτίας του χιονιά» ήταν «οχ τα καημένα τα παιδάκια». Στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες να στεκόμαστε με τον αδελφό μου στο παράθυρο κάνοντας όλη νύχτα υπολογισμούς για το εάν θα το στρώσει και την επομένη να ξυπνάω και να τρέχω στην μπαλκονόπορτα να μετρήσω το χιόνι. Σαν παιδάκι φαίνεται ότι σκέφτηκε και ο Νίκος Φίλης, ο οποίος σε ανάρτησή του σχολίασε πως «την τηλεκπαίδευση, ακόμα και το 24ωρο που θα χιονίσει στην Αθήνα, την επιβάλλουν αυτοί που γεννήθηκαν και έζησαν ως γέροι και μάλλον επιθυμούν το ίδιο για τα παιδιά μας», προτρέποντας τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς να κλείσουν την οθόνη και να βγουν να χαρούν το χιόνι! Για «τεχνοφοβία» έκανε λόγο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και παρωχημένες λογικές ενάντια στην τεχνολογική εξέλιξη. Φοβάμαι όμως ότι αυτή είναι η καλή εκδοχή. Διαβάζοντας κανείς ανάμεσα στις γραμμές της μακροσκελούς ανάρτησης, δεν μπορεί παρά να διακρίνει τη νοοτροπία που επικράτησε στα χρόνια της φούσκας. Η λογική της ήσσονος προσπάθειας και ενός μόνιμου κέρδους χωρίς μόχθο. Με δηλώσεις, αποφάσεις, πολιτικές επιχειρείται μια κανονικοποίηση του βολέματος αλλά και της ανήλικης ανυπακοής στους θεσμούς. Κατάργηση ΕΒΕ στο πανεπιστήμιο, μετατροπή εν μία νυκτί των ΤΕΙ σε ΑΕΙ, κατάργηση πρότυπων πειραματικών σχολείων, σημαιοφόροι ύστερα από κλήρωση, στιγματισμός της αριστείας.