Αν είναι να μιλήσουμε για τα αυτονόητα, η Κέιτ Μπλάνσετ, όπως έχει ήδη γραφεί από την εποχή που η «Tar» (ΗΠΑ, 2022) του Τοντ Φιλντ έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας, δίνει όντως μια ερμηνεία που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει κανείς να χάσει. Οχι μόνο θυμίζει πραγματική διευθύντρια ορχήστρας – το επάγγελμα της ηρωίδας της στην ταινία – αλλά σου δίνει την αίσθηση ότι αυτό… ήταν πάντα. Και οι «μεταμορφώσεις» της ηρωίδας της μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας βγάζουν κυριολεκτικά μάτι. Από το γέλιο στο κλάμα, από τον θυμό στην τρυφερότητα, από την υπεροψία στην ντροπή, από την ατσαλάκωτη εικόνα σε πρόσωπο που θυμίζει μποξέρ μετά από αγώνα πυγμαχίας που έχασε. Δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς μπροστά της· η Μπλάνσετ παραδίδει κυριολεκτικά μαθήματα υποκριτικής και η υποψηφιότητά της για το Οσκαρ Α’ ρόλου, είναι όχι απλώς δίκαιη αλλά στην ουσία και χωρίς συναγωνισμό (η ταινία είναι υποψήφια σε έξι κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένων των καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή