«Η τέχνη μας δεν είναι εμπόρευμα» έγραφε το πανό των διαμαρτυρόμενων για την αξία των πτυχίων τους ηθοποιών, σε μια από τις πολλές δημόσιες διαμαρτυρίες τους. Φοβερό σύνθημα, αντάξιο μόνο ενός ανάλογου δημοσιογραφικού, που έλεγε ότι «η ενημέρωση δεν είναι εμπόρευμα».

Θα σας πω ένα μυστικό, αλλά μην το πείτε παραπέρα και το μάθουν όλοι: η τέχνη είναι εμπόρευμα, και συχνά πολύ αποδοτικό. Την εποχή άνθησης της δισκογραφίας, π.χ., ήταν μια από τις πιο αποδοτικές μπίζνες του αγγλοσαξονικού κόσμου, όπου δημιουργούνταν οι τάσεις και εναλλάσσονταν οι σταρ. Στην αγορά του παγκόσμιου θεάτρου, τα επιτυχημένα σχήματα που φέρνουν τον κόσμο στις παραστάσεις παίρνουν τρελές αμοιβές. Αν δεν ήταν εμπόρευμα ο κινηματογράφος ή και η τηλεόραση, γιατί τότε μιλάμε για την κινηματογραφική βιομηχανία ή τη βιομηχανία του οπτικοακουστικού;

Προφανώς, λοιπόν, η τέχνη είναι εμπόρευμα. Οι ηθοποιοί ας κοιτάξουν γύρω τους, ας ρωτήσουν έστω τους δασκάλους τους και τα κασέ τους στην ελεύθερη αγορά. Δεν θα ήταν εμπόρευμα αν είχαμε ένα αμιγώς σοσιαλιστικό κράτος, όπου όλοι θα έπαιρναν τα ίδια λεφτά και θα διασκέδαζαν τον κόσμο σε μπουλούκια ή σε διδακτικά σίριαλ για το πόσο ωραία θα είναι η κοινωνία. Οσο κι αν προσπαθούν γι’ αυτό, ευτυχώς απ’ αυτό το καθεστώς τη σκαπουλάραμε.