Οσο κι αν χρειαστεί

Οταν παίχτηκε ο εθνικός ύμνος της χώρας του, μπορούμε να φανταστούμε τι σκεφτόταν ενώ σιγοτραγουδούσε τους στίχους: όλους αυτούς που άφησε για λίγο πίσω του, τους τραυματίες, τους ξεσπιτωμένους, τα τρομαγμένα παιδιά, τις γενναίες γυναίκες, τους στρατιώτες που πέφτουν στη φωτιά, τους πιλότους «που για μας είναι βασιλιάδες». Τι να περνούσε όμως άραγε χθες από το μυαλό του προέδρου Ζελένσκι όταν παίχτηκε στη συνέχεια ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η «Ωδή στη χαρά»; Το αν θα είναι ζωντανός ή νεκρός όταν η χώρα του γίνει δεκτή στην ευρωπαϊκή οικογένεια; Οτι από τα φτερά της Χαράς του Σίλερ που αδελφώνει τον κόσμο εκείνος προτιμά τα φτερά που θα προστατεύσουν την ελευθερία των Ουκρανών, όπως έγραφε το κράνος του πιλότου που πρόσφερε την προηγουμένη στον πρόεδρο της βρετανικής Βουλής;