«Εκεί που τελειώνει η αυτοβιογραφία αρχίζει η τέχνη»

Μια Νέκυια του 21ου αιώνα. Μια σπαρακτική συνάντηση στον Κάτω Κόσμο δύο γυναικών που έπεσαν θύματα γυναικοκτονίας. Η μία επιμένει φορτικά να κάνει την άλλη να θυμηθεί με θραύσματα λόγου, με ήχους, με στίχους και με πολλές σιωπές. Οι δύο «πετρωμένες γοργόνες» είναι παλιές γνώριμες. Είναι οι αλλοτινές βασίλισσες της παράστασης «Alarme» που άφησε εποχή, όταν παίχτηκε την τριετία 2010 – 2013. Μόνο που αυτή τη φορά, στο «Ρέκβιεμ», τη νέα παράσταση που ετοιμάζει στο θέατρο Αττις ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, η Σοφία Χιλλ και η Αγλαΐα Παππά δεν στέκονται αντιμέτωπες. Δεν προκαλεί η μία την άλλη. Τις χωρίζει απόσταση δέκα μέτρων πάνω στη σκηνή και σαν να ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους, ξεδιπλώνουν τον δικό τους θρήνο. Συναντήσαμε τον διεθνώς διακεκριμένο σκηνοθέτη στη χιονισμένη Αθήνα, σε μια μικρή ανάπαυλα από τα αναρίθμητα ταξίδια του ανά τον κόσμο για την παρουσίαση των πολλών και διαφορετικών σκηνοθετικών του προτάσεων, για να μας μιλήσει για το τέταρτο μέλος της τετραλογίας του (μετά τα «Αlarme», «Amor» και «Encore») που αν και ξεκίνησε ως «Intermezzo» κατέληξε να ανεβαίνει στη σκηνή ως «Ρέκβιεμ». «Είναι μια παράσταση για τον θρήνο, τον σπαραγμό για τρεις αγαπημένους μου ανθρώπους που έχασα μέσα σε έναν χρόνο. Ο τίτλος της ήταν όντως αρχικά Intermezzo. Mετά τον θάνατο της Σοφίας Μιχοπούλου – που ήταν η ψυχή του Αττις – ήθελα να κάνω κάτι και να της το αφιερώσω. Οταν πέθανε και η Αννέζα Παπαδοπούλου – μαζί της άρχισα να κάνω θέατρο – σκέφτηκα ότι πρέπει να αλλάξω τίτλo στην παράσταση. Κατόπιν ακολούθησε ο αδελφός μου, ο Μπάμπης, με τον οποίο ήμασταν μαζί και στη δουλειά, είχε την ευθύνη των σκηνικών, για 40 χρόνια. Ξαναδούλεψα το έργο κι άφησα τη Σοφία Χιλλ και την Αγλαΐα Παππά να εκφραστούν όπως νομίζουν πάνω στο θέμα της γυναικοκτονίας, χωρίς να υπάρχει κείμενο, έχοντας υπόψη τους ότι αυτό το έργο αφιερώνεται σε τρία πρόσωπα που αγαπήσαμε και οι τρεις.