Δράμα

Για να κατανοήσουμε τις κινητοποιήσεις των σπουδαστών στις σχολές θεάτρου χρειάζεται να δούμε πώς ξεκίνησαν. Στις 17 του προηγούμενου Δεκεμβρίου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και τέθηκε σε ισχύ το Προεδρικό Διάταγμα 85, με θέμα τον «καθορισμό προσόντων διορισμού σε φορείς του Δημοσίου (Προσοντολόγιο-Κλαδολόγιο)». Σύμφωνα με αυτό, «ορίζονται ενιαία για τους φορείς του δημόσιου τομέα […] οι κατηγορίες, οι κλάδοι και οι ειδικότητες, τα τυπικά προσόντα, κύρια, πρόσθετα ή επικουρικά, διορισμού ή πρόσληψης σε θέσεις κάθε κλάδου και ειδικότητας του μόνιμου ή με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου προσωπικού τους».  Το εν λόγω Προεδρικό Διάταγμα είναι ένας οδηγός προσόντων για την πρόσβαση στον δημόσιο τομέα. Αλλά από την επόμενη μέρα της δημοσίευσής του, διάφοροι απόφοιτοι καλλιτεχνικών σχολών άρχισαν να δημοσιεύουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απογοητευμένα σημειώματα ότι το κράτος τους θεωρεί απόφοιτους λυκείου, δεν αναγνωρίζει τα πτυχία τους στις καλλιτεχνικές σχολές και άρα υπάρχει πρόβλημα. Η φαινομενικά κατά μόνας διαμαρτυρία έγινε στη συνέχεια κίνημα, αφού τη σκυτάλη πήραν οι σπουδαστές θεατρικών σχολών. Πρόσωπα που εξαρχής γνωρίζουν ότι βγαίνουν σε ένα επάγγελμα ανασφαλές, ότι οι σπουδές σε αυτό είναι προβληματικές και άνισες, ότι το πτυχίο δεν διασφαλίζει την επαγγελματική τους επιβίωση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από άλλα πτυχία κι ότι, παρά τα ευγενή κίνητρα και την επίκληση της δημιουργικότητας και του ταλέντου, η όποια επαγγελματική σταδιοδρομία περιλαμβάνει και κακά καλλιτεχνικά προϊόντα, φτήνεια, εκμετάλλευση. Σ’ αυτό δεν φταίει μόνο ότι υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός αλλά κι ότι οι ίδιες οι σχολές δεν διασφαλίζουν σφαιρικές σπουδές κύρους, ότι στην ουσία η γνώση είναι αποσπασματική και ελλιπής.