Ενας μεσημβρινός ανατολικά

Πρέπει να έγινε κάπως έτσι. Πρώτα θα ξύπνησαν από τη βοή, σαν ένα τρένο που έρχεται από τα έγκατα της Γης. Κάποιοι θα έµειναν ακίνητοι, παγωµένοι, στο κρεβάτι ή θα έπιασαν ενστικτωδώς το χέρι του ανθρώπου δίπλα τους. Αλλοι θα ανασηκώθηκαν φωνάζοντας προς τον Αλλάχ ή καλώντας τα παιδιά τους. Και ύστερα ήρθε η αιωνιότητα και χώθηκε µέσα σε ένα λεπτό, όσο κράτησε η δόνηση. Αισθάνθηκαν να φεύγουν. Το στόµα και τα ρουθούνια γέµισαν σοβά και τσιµέντο. Το κρεβάτι έγινε φέρετρο και το σεντόνι σάβανο. Η κάθοδος στον Αδη έγινε µαζί µε το ίδιο τους το σπίτι. Το ταβάνι ενώθηκε µε το πάτωµα. Ο τελευταίος ήχος που πήραν µαζί τους στο σκοτάδι ήταν κραυγές. Οι δικές τους κραυγές µέσα σε έναν κόσµο που κατέρρεε. Στον δικό τους κόσµο.