Eμαθα για πρώτη φορά το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο στο σχολείο, το 1958. Hμουν 11 ετών. Από τη στιγμή εκείνη τα Λατινικά, με τους αρχαίους ρωμαϊκούς χαρακτήρες, έπρεπε να μπουν σε δεύτερη μοίρα. Στη θέση «βήτα» του καλύτερου, με την έννοια που αποδιδόταν στον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο (σ.σ.: οι σύγχρονοι τού απέδωσαν το παρατσούκλι «Βήτα», επειδή ήταν ο δεύτερος καλύτερος στον κόσμο σε όλους τους τομείς γνώσης). Υστερα από λίγο καιρό έπεσα πάνω στον Ξενοκράτη, διάδοχο του Πλάτωνος στην Ακαδημία, ο οποίος αναρωτήθηκε κάποτε πόσες συλλαβές μπορούν να παραχθούν από τους διαφορετικούς συνδυασμούς των γραμμάτων του ελληνικού αλφαβήτου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή