«Μια παγκόσμια παρακαταθήκη»

Ασχολούμαι ενεργά με την ελληνική γλώσσα από την ηλικία των 14, όταν επισκέφτηκα την Ελλάδα ως εντυπωσιασμένος τουρίστας. Ηταν η εποχή που ξεκινούσα να μαθαίνω αρχαία ελληνικά στο σχολείο. Η γλώσσα αυτή έγινε αμέσως το αγαπημένο μου μάθημα. Μέχρι τότε μάθαινα ήδη Λατινικά (όπως όλοι εκείνη την εποχή): εκείνα μού φαίνονταν σαν τα Μαθηματικά, στα οποία δεν ήμουν ποτέ τόσο καλός, αλλά τα Ελληνικά με κέρδισαν κατευθείαν. Από την πρώτη μας «συνάντηση» ανακάλυψα μια γλώσσα αληθινή. Ακόμη και όταν τα μάθαινα (με ερασμιακή προφορά) ως «νεκρή γλώσσα», ποτέ δεν έφυγε η εντύπωση της πρώτης επαφής με τους Ελληνες που ζούσαν εδώ, μιλούσαν ακατάπαυστα στα καφενεία, φώναζαν στις αποβάθρες, τραγουδώντας τα κομμάτια που αργότερα ανακάλυπτα ως συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη. Από τότε είμαι ενθουσιασμένος με το φαινόμενο μιας ζωντανής γλώσσας, την ιστορία της οποίας διαπερνά η συνεχής χρήση λόγου και γραφής επί 3.500 χρόνια – πηγαίνοντας πίσω μέχρι εκείνους τους γραφείς της μυκηναϊκής Εποχής του Χαλκού, οι οποίοι εφηύραν τη Γραμμική Β’ για να καταγράψουν τα περιεχόμενα των αποθηκών στα παλάτια των ηγετών τους.