Ολα θα έπρεπε να τους χωρίζουν

Αν δεν ήταν στη μέση η συγκυρία και οι σκοπιμότητες, δεν θα είχε καν νόημα η συζήτηση περί «σύγκλισης» μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί τη «ριζοσπαστική» «κυβερνητική» «Αριστερά» (όποια λέξη χρησιμοποιεί αυτό το κόμμα θα πρέπει να μπαίνει σε εισαγωγικά), το ΠΑΣΟΚ τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία (χωρίς εισαγωγικά αλλά και χωρίς ψευδαισθήσεις). Ο ΣΥΡΙΖΑ άλωσε το ΠΑΣΟΚ, τόσο σε συνθήματα όσο και σε πρόσωπα που ήθελαν να αλωθούν, σε βαθμό που η «σύγκλιση» να έχει εγγενή χαρακτηριστικά υποταγής. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε το 2015-2019 με επίκεντρο τη σάρωση των περισσότερων από τα επιτεύγματα, και πάντως τις προσπάθειες, του ΠΑΣΟΚ κατά την υπερ-εικοσαετή εκ μέρους του άσκηση της εξουσίας: των μεταρρυθμίσεων υπέρ των πολλών, της κοινωνικής εξισορρόπησης και του κοινωνικού εκσυγχρονισμού, της ουσιαστικής, μετά την αρχική καχυποψία, συμμετοχής στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση, της σχετικής λείανσης του κομματικού κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισε, και στην αντιπολίτευση και στην εξουσία, και εμφανίζει ακόμα σήμερα, ένα ήθος κι ένα ύφος που δεν εφάπτεται πουθενά και σε τίποτα με τα χαρακτηριστικά σκέψης και δράσης που προσιδιάζουν στο καθημαγμένο αλλά όχι υποταγμένο, εκλογικά πεσμένο αλλά κοινωνικά πάντα επιδραστικό, ΠΑΣΟΚ. Η απόσταση και των δυο από τη Δεξιά γενικώς και από τη σημερινή κυβερνητική παράταξη ειδικώς δεν αρκούν για να γεφυρώσουν το μεταξύ τους πολιτικό και πολιτισμικό χάσμα.