Οι «δράκοι» του ιδιωτικού χρέους

Ξυπνώντας κάποιος την περασμένη Παρασκευή, θα πίστευε με βεβαιότητα ότι ο Αρειος Πάγος εισήγαγε με απόφασή του τους πλειστηριασμούς στην Ελλάδα. Οτι πριν δεν υπήρχαν πλειστηριασμοί και οι δικαστές του αποφάσισαν ξαφνικά, κόντρα σε ό,τι ίσχυε, ότι πλέον θα υπάρχουν. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύουν, ούτε τα νούμερα που τα συνόδευσαν στον δημόσιο διάλογο. Οι πλειστηριασμοί και γίνονταν κατά χιλιάδες πριν από την οικονομική κρίση και γίνονταν επί ΣΥΡΙΖΑ και θα συνεχίσουν να γίνονται με όποια κυβέρνηση και να υπάρξει. Αποτελούν μέρος της λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αποτελούν μια από τις δικλίδες ασφαλείας των καταθετών ότι τα χρήματά τους που έχουν γίνει δάνεια θα μπορούν να τους επιστραφούν όποτε τα ζητήσουν. Οποιος λέει ότι μπορεί να υπάρξει χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς την απειλή του πλειστηριασμού λέει ψέματα. Οποιος υπόσχεται προστασίες χωρίς όριο και πάγωμα των πλειστηριασμών μέχρι τις εκλογές απλώς κλείνει το μάτι στους στρατηγικούς κακοπληρωτές να σταματήσουν και αυτοί να πληρώνουν μαζί με όσους βρίσκονται σε πραγματική δυσκολία. Αυτός που τα λέει όλα αυτά απλώς λαϊκίζει. Και όποιος τον ακούσει θα πληρώσει τον λογαριασμό μαζεμένο, όταν θα χάσει το ενδιαφέρον του το θέμα. Οπως έγινε μετά τους «δονκιχωτισμούς» της περιόδου 2012-2015, όπου χιλιάδες πολίτες που «πίστεψαν» σε αυτούς βρέθηκαν φορτωμένοι με συσσωρευμένα χρέη που καμία «σεισάχθεια» δεν μπορούσε να σβήσει.