Ο κύριος Λαζόπουλος

Λυπάται κανείς ειλικρινά όταν αισθάνεται υποχρεωμένος να κατακρίνει πρόσωπα που θα ήθελε να τα επαινεί, γιατί κάθε άλλο παρά άμοιρα ικανοτήτων ή μάλλον ταλέντου είναι, αλλά και μιας παρεμβατικής στα δημόσια – πολιτικά και καλλιτεχνικά – πράγματα ευχέρειας. Οταν η τελευταία δεν εκδηλώνεται κακόβουλα και με μια δήθεν διορθωτική πρόθεση για τα κακώς κείμενα, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια άκρως υπολογισμένη ενέργεια ώστε ο αντίκτυπός της να διατηρεί ένα άτομο, καλλιτέχνη συνήθως, όσο είναι δυνατόν περισσότερο στην επικαιρότητα. Αφήσαμε, συνειδητά, να περάσει ένα μικρό χρονικό διάστημα προκειμένου να σχολιάσουμε το ξεσπάθωμα του κυρίου Λάκη Λαζόπουλου κατά της ηθοποιού κυρίας Μιμής Ντενίση και του τηλεπαρουσιαστή κυρίου Νίκου Κοκλώνη. Ακριβώς για να φανεί πόσο διαβλητή γίνεται μια καταγγελία ή μια κριτική, όπως αυτές του κυρίου Λαζόπουλου, όταν, αντί να έχουν μια οποιαδήποτε συνέπεια για τους καταγγελλόμενους, στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, χρειάζεται να προσπαθήσεις για να θυμηθείς ποιο ακριβώς ήταν το περιεχόμενό τους. Θα έπρεπε πάντως – και αυτό δεν αφορά μόνο τον κύριο Λαζόπουλο -, όταν καταγγέλλεις με τρόπο μάλιστα όχι μόνο δριμύ και απρεπέστατο, αλλά δεν διορθώνονται στο παραμικρό οι συνθήκες που σε κάνουν να εξεγείρεσαι, να επιλέγεις να σιωπήσεις για λόγους στοιχειώδους αξιοπρέπειας και αυτοπροστασίας. Διαφορετικά είναι σαν να συμβάλλεις στην επιδείνωση ενός σαματά.