Πάσες-χειροβομβίδες

Η πάσα στο μπάσκετ αποτελεί ύψιστη ένδειξη αλτρουισμού. Σεβασμού και αποδοχής της ομαδικής λειτουργίας του συνόλου. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει πει ότι «η πάσα κάνει χαρούμενους δύο, αυτόν που τη δίνει κι αυτόν που τη δέχεται και την αξιοποιεί». Συνήθως, προσθέτουμε εμείς. Γιατί υπάρχουν κάποιες πάσες με τις οποίες εκδηλώνεται ένας κακώς εννοούμενος εγωισμός από την πλευρά αυτού που τη δίνει. Οι λεγόμενες πάσες-χειροβομβίδες! Στο ΝΒΑ υπάρχει ένας άγραφος κανόνας, τον οποίον αγνοούσαμε μέχρι που τον ανέδειξε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον δημοσίευμα του ESPN. Οταν ένας παίκτης έρχεται σε δύσκολη θέση και δεν ξέρει τι να κάνει την μπάλα καθώς ο χρόνος της επίθεσης τελειώνει και μένουν ένα ή δύο δευτερόλεπτα, δεν πρέπει να πασάρει σε μαρκαρισμένο συμπαίκτη του για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ας σουτάρει αυτός ή ας πετάξει την μπάλα έξω ή οτιδήποτε τέλος πάντων, όχι όμως να αναγκάσει συμπαίκτη του να σουτάρει υπό κακές προϋποθέσεις και με ελάχιστες πιθανότητες να ευστοχήσει. Αυτό θεωρείται unfair και μπορεί να αποτελέσει λόγο για να τσακωθούν δύο συμπαίκτες μεταξύ τους, ειδικά αν αυτός που έκανε την πάσα-χειροβομβίδα δεν απολογηθεί! Το θέμα δεν είναι μόνο ηθικό, δεν μπαίνει δηλαδή μόνο στη λογική «εσύ τα έκανες θάλασσα, εσύ βγάλ’ τα πέρα μόνος σου, μη ζητάς από τους άλλους να σε ξελασπώσουν». Εχει και οικονομική διάσταση από τη στιγμή που στο ΝΒΑ το ύψος των αποδοχών των παικτών καθορίζεται, μεταξύ άλλων παραμέτρων, και από τις στατιστικές επιδόσεις τους. Δεν θέλουν, λοιπόν, οι παίκτες να σουτάρουν υπό πίεση χρόνου και αντιπάλου στο τέλος των επιθέσεων, διότι αυτά τα σουτ είναι κατά κανόνα άστοχα, χαλάνε τα στατιστικά τους κι αυτό έχει επίπτωση στα λεφτά που παίρνουν από τις ομάδες. Κι αν είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι που τους έμεινε η μπάλα στα χέρια στο τέλος μιας κακής επίθεσης, ας πρόσεχαν. Αν όμως κάποιος άλλος τους πέταξε τον… μουντζούρη, δεν είναι δίκαιο. Εκτός αν είναι ρούκι, οπότε εξαιρούνται από τον κανόνα!