Ο Μάρκο Γκέκε, διευθυντής της κορυφαίας γερμανικής ομάδας μπαλέτου της Κρατικής Οπερας του Ανόβερου, έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα από τη θέση του και ερευνάται από την αστυνομία, καθώς ήρθε αντιμέτωπος με τη Βίμπκε Χούστερ, κριτικό μπαλέτου της «Frankfurter Allgemeine Zeitung» (FAZ) λερώνοντας το πρόσωπό της με περιττώματα του σκύλου του στην πρεμιέρα της νέας του παράστασης.

Ο Γκέκε τής επιτέθηκε με αυτόν τον τρόπο αφού εκείνη χαρακτήρισε μια από τις παραγωγές του «βαρετή» και «ασύνδετη». Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που ένας καλλιτέχνης επιτίθεται σε έναν κριτικό. Οι δημοσιογράφοι του «Guardian» μοιράζονται τις χειρότερες στιγμές τους:

n Hannah J Davies: Οταν μπήκα στη δημοσιογραφία, δεν περίμενα ότι τα γραπτά μου θα προκαλούσαν ποτέ κάτι που να πλησιάζει την αντιπαράθεση. Δεν κάλυπτα τον πόλεμο ή την πολιτική ή κάτι σκληρό. Ως επί το πλείστον έπεφτε πάνω μου μπίρα σε χώρους συναυλιών ή παρακολουθούσα τις καινούργιες τηλεοπτικές νεανικές σειρές.

Σίγουρα δεν περίμενα ότι μια ταπεινή τηλεοπτική κριτική θα προκαλούσε ένα από τα πρώτα μου δημοσιογραφικά σκάνδαλα.

Το να χαρακτηριστώ «μ…ί» και «σ…τό» από τον δημιουργό μιας από τις μεγαλύτερες δραματικές σειρές του BBC δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο. Αλλά μου επιβεβαίωσε ότι η δουλειά μου ήταν να γράφω για τους αναγνώστες μου και για κανέναν άλλον.

n Phil Daoust: Το 2005, όταν ήμουν ο κριτικός κωμωδίας του «Guardian», έδωσα σε έναν ανερχόμενο κωμικό, τον Tim Minchin, κριτική ενός αστεριού για την παράστασή του στο Fringe του Εδιμβούργου, απορρίπτοντάς τον ως «έναν τυποποιημένο standup με ανόητη φωνή και μερικά καλά τραγούδια» και προτείνοντας να τον τιμωρήσουν με πίσσα και πούπουλα εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο η παράστασή του ξεπέρασε τα όρια. Εκείνος απάντησε με το «The Song for Phil Daoust», περιγράφοντάς με ως «γ…η σ…φατσα» που «θα έπρεπε να παραιτηθεί και να βρει μια δουλειά στην οποία θα ήταν καλύτερος». Το μόνο κομμάτι που με ενόχλησε ήταν η ατάκα «Ελπίζω να πεθάνει ένα από τα μέλη της οικογένειάς σου», επειδή απευθυνόταν σε έναν αθώο τρίτο. Κατά τα άλλα… τον έβρισα στην πλατφόρμα στην οποία είχα πρόσβαση, και έκανε το ίδιο και σε μένα. Πάντως μπήκε στον κόπο να γράψει σωστά το όνομά μου, πράγμα που ήταν ωραίο.

  • Adrian Searle: Μια κουράδα σε μια σακούλα εστάλη στην πόρτα μου. Ανώνυμα τηλεφωνήματα που μου λένε ότι είμαι χάλια στη δουλειά μου. Με έχουν απειλήσει με γροθιές και με έχουν μεταχειριστεί σαν να μην υπήρχα. Ολα αυτά τα χρόνια έχω κράξει αρκετά αλλά τις περισσότερες φορές τα περνούσα με χαμόγελο. Ομως όσοι θέλουν μόνο τον θαυμασμό και θεωρούν τους κριτικούς παράσιτα, δεν μπορούν να διαχωρίσουν την τέχνη από τον εαυτό τους. Και αδυνατούν να δουν ότι από τη στιγμή που ένα έργο βγαίνει στον κόσμο διατίθεται προς ερμηνεία, προξενεί αντιδράσεις, επαινείται, παρωδείται ή αγνοείται. Που είναι η χειρότερη μοίρα απ’ όλες.
  • Dave Simpson: Εχω φάει μπουνιά στο πρόσωπο για μια πρόταση σε ένα κείμενό μου. Ενας άλλος εξοργισμένος καλλιτέχνης έβγαλε την κασέτα και την έσπασε από το δημοσιογραφικό κασετόφωνο. Αλλά η χειρότερη αντίδραση σε μια κριτική μου ήταν από το συγκρότημα Slowdive στα 90s. Ο μουσικός Τύπος ήταν πεδίο μάχης εκείνα τα χρόνια, οπότε το να γράψω στο «Melody Maker» ότι προτώ να πνιγώ σε κουάκερ παρά να ξανακούσω το άλμπουμ τους «Souvlaki» ήταν κάτι το συνηθισμένο. Είκοσι χρόνια αργότερα, η αναμορφωμένη μπάντα εξακολουθούσε να χτυπάει την άποψή μου σε άλλες συνεντεύξεις που έδιναν. Ακόμα και τώρα λαμβάνω περιστασιακά χτυπήματα στο Twitter. Παρ’ όλα αυτά, με νέα σύνθεση έπαιξαν στο O2 Forum του Λονδίνου. Οπότε δεν μπορεί να έκανα ζημιά στην καριέρα τους.
  • Michael Billington: Ο Ντέιβιντ Στόρεϊ με χτύπησε στο κεφάλι το 1976, αφού είχα χαρακτηρίσει «βρωμερό» το έργο του «Mother’s Day». Αλλά αυτό με πείραξε λιγότερο από τις συνεχείς λεκτικές επιθέσεις του Τζόναθαν Μίλερ στα τέλη της καριέρας του. Κάποτε μου έστειλε μια πρωτοχρονιάτικη κάρτα με την οποία με προέτρεπε να σταματήσω τις «βρώμικες γουρουνίσιες μου γρατζουνιές» και είπε σε μια συνέντευξή του ότι ιδανικά οι σκηνοθέτες θα έπρεπε να αξιολογούνται από τους συναδέλφους τους και όχι από «ανύπαρκτες προσωπικότητες όπως ο Μάικλ Μπίλινγκτον». Καλύτερα ένα χτύπημα του Στόρεϊ παρά η γκρίνια του Μίλερ.
  • Lyndsey Winship: Από την εμπειρία μου, οι άνθρωποι του χορού είναι γενικά υπέροχοι. Τουλάχιστον στο πρόσωπό μου. Μόνο μία φορά ένας σημαντικός χορογράφος με αντιμετώπισε για μια κριτική, και αυτό έγινε μέσω ενός κατεβατού ιδιωτικών μηνυμάτων στο Twitter. Νομίζω ότι μία μόνο φράση μου είχε χτυπήσει κάποια ευαίσθητη χορδή του. Αλλωστε δεν ήταν μια τρομερή κριτική, του είχα βάλει τρία αστέρια. Μεταξύ άλλων λιγότερο λογικών πραγμάτων, μου είπε πόσο απογοητευτικό ήταν το γεγονός ότι εγώ μπορούσα να πω δημόσια τη γνώμη μου, ενώ εκείνος δεν μπορούσε να απαντήσει δημόσια χωρίς να φανεί πικρόχολος. Το καταλαβαίνω. Τώρα, διατηρώντας το αληθινά αγγλικό στυλ μας, συμπεριφερόμαστε  ευγενικά σαν να μη συνέβη τίποτα μεταξύ μας.