Η κεντρική ιδέα είναι εξαιρετικά απλή. Η Τουρκία, αυτοκρατορία ή μεγάλος ασθενής, ήταν πάντοτε μια χώρα, που ζυγιαζόταν μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Τι πιο λογικό, μεγαλώνοντας σε πλούτο και πληθυσμό, να πάψει να βιώνει εαυτόν ως γέφυρα και να αισθανθεί ως μείζων περιφερειακή δύναμη; – είναι άλλωστε μέσα στις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Συνακόλουθο αυτής της θέασης του εαυτού της αλλά και ταυτόχρονα πολιτική επιλογή του κυβερνήτη της, η Τουρκία θεώρησε σκόπιμο να αναδειχθεί σε μια αναθεωρητική περιφερειακή δύναμη, προκαλώντας προβλήματα και διαρκώς αυξανόμενη ένταση με όλους τους γείτονες και τους συμμάχους της, μια συνεχής εξαίρεση σε όλους τους κανόνες και τις πρακτικές που διαμόρφωσαν τη διεθνή σκηνή και τον σύγχρονο κόσμο μας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή