Είμαστε στο 1959. Ενας από τους δι’ ασήμαντον αφορμή τσακωμούς με τον αδελφό μου έχει, ως συνήθως, κορυφωθεί με σκηνές βίας (μπουνιές, κλοτσιές, κ.λπ.). Ο πατέρας μου αναγκάζεται να επέμβει και, προς σωφρονισμόν μας, επιβάλλει τιμωρία, η οποία μάλιστα «πονάει». Επί δύο εβδομάδες κανένας από τους δυο μας δεν θα πάει σινεμά. Ελα όμως που στους κινηματογράφους εμφανίζονται οι «Αθλιοι». Είναι τέτοιο το κύρος του έργου του Ουγκό και η διδακτική/ηθικοπλαστική του εμβέλεια, τουλάχιστον για τους παλαιότερους, ώστε ο πατέρας μου κλονίζεται, ταλαντεύεται, και τελικά αίρει την ποινή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή