Πώς ήταν το ελληνικό θέατρο 50 χρόνια πριν

Είναι παράξενο αλλά και απόλυτα δικαιολογημένο το πόσο γλυκαίνει το πέρασμα του χρόνου όταν τον αναπολείς μέσα από οποιαδήποτε τέχνη και ειδικότερα μέσα από την τέχνη του θεάτρου. Αν θυμηθεί κανείς πόσες συναναστροφές στη διάρκεια της ζωής του όχι μόνον με φίλους αλλά και με απλούς γνωστούς, τεκμηριώθηκαν χάρη στην κοινή σας παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης, θα έμενε κατάπληκτος με τον βαθύ δεσμό που ενώνει το θέατρο με τα μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα αλλά και με τα αυστηρώς προσωπικά καθέκαστα της ζωής του κάθε ανθρώπου. «Ηταν τις παραμονές του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου του 1967, που είχαμε δει στο Θέατρο Τέχνης τα μονόπρακτα της Λούλας Αναγνωστάκη», ή «Μόλις είχαμε επιστρέψει από την παράσταση του “Ιβάνωφ” στο Εθνικό Θέατρο με τον Χορν που μας ειδοποίησαν πως είχαν μεταφέρει επειγόντως τη γιαγιά Φανή στο νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη». Το θέατρο πριν από 50 χρόνια. Λίγο περισσότερα, λίγο λιγότερα, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που αισθάνεσαι τον χρόνο χάρη στο θέατρο να στρογγυλεύει, να λειαίνει και κυρίως να πλουτίζει με έναν τρόπο που άφοβα θα τον χαρακτήριζες ως αναντικατάστατο. Ας σκεφτούμε μόνον το ρίγος που αισθανθήκαμε όταν με έναν άνθρωπο που γίναμε όψιμα φίλοι, συνδυάζοντας ημερομηνίες και περιστατικά, υποθέτουμε βάσιμα πως είχαμε συνυπάρξει θεατές στην ίδια παράσταση. Τι περίεργο, αν και μια τέχνη του «τώρα», της «στιγμής», το θέατρο συνδυάζεται με συναντήσεις και συγκινήσεις που παραμένουν τόσο βαθιά χαραγμένες όσο και η προσωπικότερη ερωτικής τάξεως επικοινωνία. Χώρια που το ερώμενο πρόσωπο μπορεί να σου γίνει κάποια στιγμή αντιπαθές ή μισητό, αλλά ο ηθοποιός που σε συνεκλόνισε παραμένει πάντα μέσα σου κάτι σαν φυλαχτό. «Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι», θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το σημερινό αφιέρωμα με τους έξι λαμπρούς πρωταγωνιστές που μας έχουν συντροφεύσει σε πολύ εκλεκτές καλλιτεχνικά ώρες μας.