Το Ωδείο Αθηνών στο όραμα του Ιωάννη Δεσποτόπουλου

Η θέση της μουσικής ήταν παρούσα στη ζωή του Δεσποτόπουλου πολύ πριν ξεκινήσει να σχεδιάζει το Ωδείο. Ηδη από τα φοιτητικά του χρόνια στο Ανόβερο (1925) σκιτσάριζε εσωτερικούς χώρους όπου στο κέντρο τους κυριαρχούσε ένα πιάνο. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής, ως καθηγητής στο Πολυτεχνείο και στο πλαίσιο του μαθήματός του για τη δημιουργία ενός παραθαλάσσιου οικισμού για νέους, μιλούσε για την ακρόαση μουσικής ως ένα γεγονός με ιδιαίτερη σημασία. Εκτός όμως από τις προσωπικές αναφορές και μνήμες που είχε η μελέτη του Ωδείου Αθηνών για τον Δεσποτόπουλο, το Ωδείο είχε για εκείνον μία μεγάλη κοινωνική, πολιτική και πολεοδομική σημασία για όλη την Αθήνα, καθώς ήταν μέρος της ευρύτερης μελέτης του για το Πνευματικό Κέντρο (ΠΚ) της Αθήνας. Ο Δεσποτόπουλος δεν ήταν ένας κατεξοχήν αρχιτέκτονας της πράξης. Τόσο το πανεπιστημιακό όσο και το θεωρητικό του έργο κατέχουν ισότιμη θέση δίπλα στο αρχιτεκτονικό. Ο ίδιος αντιλαμβανόταν την αρχιτεκτονική ως ένα κοινωνικό λειτούργημα και χώρος έκφρασής της αποτελούσε η πόλη, ενώ η έννοια της κοινότητας κυριαρχούσε στα γραπτά του και τη διδασκαλία του και ήταν ο απώτερος στόχος της αρχιτεκτονικής του πρακτικής.